Ayakta yokuş çıkmayı seviyorum öncelikle...
Contador misali. Quintana da ayağa kalkar gerektiğinde
Her gün yokuş çıkıyorum. İşten eve dönerken Üsküdar'dan tırmanıyorum misal, ayağa da kalkıyorum.
Ağrım olmuyor. Bir ara bacaklarımda halsizlik hissetmeye başladım. Zaten o ara hızlı kilo verdim.
Kuvvetli beslenmeye başlayınca halsizlik geçti.
(Ayakta basacaksam dişliyi bir iki tık küçültüp vücut ağırlığımdan faydalanmaya çalışıyorum.
Kadans düşüyor haliyle. Daha derin nefes alıyorum, nabzım yükseliyor ama sonra düzene giriyor.
Elbette tüm yokuşu ayakta çıkmıyorum.
Misal Narcity üzerinden Gülsuyu'na tırmanıyorsam sert ve kısa eğimleri ayakta çıkıp nispeten düz bir yere gelince
oturuyorum...)
Not: Bunlar kişisel deneyimlerim, uzman değilim.