baska yazacak yer olmadıgından yine buraya koyuyorum cok guzel bir hikaye
mutlaka sonuna kadar okuyun
Dilegin Hikayesi
--------------------------------------------------------------------------------
Bu olay, Marmara Üniversitesi İngiliz Dili ve Edebiyatı
Bölümü'nü
1993 yılında bitiren Dilek isimli bir kızın başından
geçmiş.
Böyle anlatılıyor, soyadı yok)
Dilek bir gün okuldan çıkmış, durakta minibus bekliyomuş.
Yalnız
korkunç
yağmur yağıyormuş bu arada.
Kızın önüne bir araba yanaşmış. İyi giyimli, temiz yüzlü
bir
genç,
yanlış anlamayın n'olur.
Ben de yakın zamana kadar öğrenciydim. Islanmayın, gelin
ben
sizi
uygun
bi yere kadar bırakayım" demiş.
Dilek, başta biraz tereddüt etmiş ama çocuğun iyi niyetine
inanmış ve
arabaya binmiş.Yolda sohbet filan etmişler.Hoslanmışlar
birbirlerinden.
Çocuk, "lütfen izin verin sizi evinize bırakayım. Bakın
yağmur
da
iyice
hızlandı"
demiş, Dilek kabul etmiş tabii. Sohbet iyice koyulaşmış.
Kızın evine gelmişler, bu arada telefon değiş tokuşu
yapmayı da
ihmal
etmemişler.
Dilek çok etkilenmiş çocuktan. O hafta her telefon
çaldığında
yüreği
hop
etmiş, "Ay benimki mi arıyor?" diye telefona koşmuş.
Ama arayan olmamış maalesef.
Dilek yüzünü kızartıp çocuğu aramaya karar vermiş, "Belki
numaramı
kaybetmiştir,n'olucak ki ben arasam"
deyip kandırmış kendini.Telefonu ağlamaklı bi kadın sesi
açmış.
Meğer teyze,bizim çocuğun annesiymiş ve hıçkıra
hıçkıra,oğlunun
trafik
kazasında öldüğünü söylemiş.
Anlattıklarından Dilek anlamış ki, çocuk onu bıraktıktan 5
dakika
sonra
yapmış kazayı.
Keşke eve bırakmasaydı. Benim bunun sorumlusu" diyerek
hemen
kendini
suçlamaya başlamış.
Suçluluk duygusundan kurtulmak için teyzeden adresi almış,
"En
azından
başsağlığına gideyim bari" diye düşünmüş.
Ziyaret ağlamaklı ve de yaşlı geçmis.Ayrılma vakti
geldiğinde
iyice
havaya giren kız, "Bana oğlunuzdan bi hatıra verir misiniz?
Onu gerçekten çok sevmiştim" demiş.
Bunun üzerine anne içeriye gitmiş,döndüğünde elinde çocuğun
kaza
günü
üzerinde olan gömlek varmış.
Üstelik de hala kanlar içindeymiş gömlek.
Dilek çok kötü olmuş, gömleğin niye saklandığı! ve niye
ona
verildiği
anlamsızlığına rağmen yine de kadını kıramayıp almış kanlı
gömleği.
Ama eve gelir gelmez ilk işi gömleği yıkayıp ütülemek
olmuş.
Bütün gece gömleğe baka baka, ağlamış. Sürekli de, "Onu
ben
öldürdüm,
onu ben öldürdüm" diye tekrar ediyormuş kendi kendine.
Artık ağlamaktan bitap düştüğünde gömleği yastığının altına
koymuş ve
yatmış.
Sabah uyandığında kendini daha iyi hissediyomuş.
Ama yastığı kaldırdığında bir de görmüş ki gömlek yine
kanlar
içinde.İnanamamış bu duruma.
"Herhalde dün o kafayla iyi yıkayamadım" diyerek yeniden
yıkamış
gömleği.
Ama ertesi sabah da hiç bi değişiklik yokmuş gömlekte, yine
kanlar
içindeymiş.
Bunun üzerine Dilek girdiği ruhsal çöküntünün de
etkisiyle bir
hocaya
gitmeye karar vermiş.
Çünkü başına gelen olayı mantıksal olarak bir türlü
açıklayamıyormuş.
Çevresinden edindiği bilgiyle değerli bir insan olan Rıza
hocayı
bulup
olayı başından sonuna anlatmış.
Rıza hoca uzun uzun dualar okuduktan sonra Dilek? e
gömleği
neyle
yıkadığını sormuş.
Dilek de tam iki kez deterjanla yıkadığını, ilk başta
gömleğin
temizlendiğini fakat sabah tekrar kanlar içinde olduğunu
ağlayarak
anlatmış.
Bunu duyan Rıza hocanın gözleri faltaşı gibi açılmış ve
ellerini
Dileğin
kafasına dokundurarak sorunun çözümünü söylemiş :
"A benim salak kızım, hiç normal deterjanla kan lekesi
çıkar mı?
Hem
renkli hem de renksiz çamaşırlarında ARİEL kullanmalısın!"
hehehehehe...
nasıl??? Gıcık oldunuz değil mi?
bu hikayeyi de bir temel fıkrasıyla tamamlıyım
Temel, kasabaya inerek gözlükçüye girer ve bir okuma gözlüğü istediğini söyler. Dükkandaki bütün gözlükleri denediği halde Temel'in hala okuyamadığını gören gözlükçü , "Kuzum ! sen, okuman yazman olduğundan emin misin " diye sorunca; Temel:
-Ula ! yoksa şart midur ?
NOT :Alıntıdır
