1994 yılı, izmir poligon otobüs durağı. Kırmızı ışıkta bekliyorum. Kafamda kask var. Annesinin elinden tutmuş 6 yaşlarındaki çocuk beni gösterip maymuna bak demişti. Kask, 60 cm kafaya zor bulduğum bir şeydi, madalya gibi gururla taşıyordum ama işte, modern izmirde bundan 24 yıl evvel yadırganıyordu. O zaman da yekten tayt giyerdim. Sat anasını şeklinde, ne zamanki, sakalı göbeğinde kemeraltı esnafı dayılar bisikletten inerken veya binerken benden birşeyler göreceklerini umarak dükkânlarından dışarı uğruyorlardı her seferinde, o zaman üstüne bir şort geçirdim. 25 sene evvel de moderin izmirde hemcinslerinden medet uman manyaklar vardı. Sonra yaş 40 oldu, biz de dayı olduk. Korkumuz kalmadı. 20 senelik şort çilesinden kurtulduk. Artık kaskı bisiklet alırken almazsan mahalleli taşlıyor. Kask vakayı adiyeden oldu. Olmazsa olmaz. Tayt için kimseyi zorlamam. Kim nasıl rahat ediyorsa öyle takılsın ama bana laf eden olursa, çıplak binersem, pişik yapıyor o nedenle tayt giyiyorum kusura bakmayın, dilerseniz çıkarıp öyle devam edeyim der miyim? Derim.