Soner Sarihan
Forum Bağımlısı
- Kayıt
- 17 Temmuz 2005
- Mesaj
- 3.888
- Tepki
- 8.301
- Şehir
- İznik
- Bisiklet
- Cannondale
Erden Eruç ' un kaslagit.com da paylaştığı son mesajını aynen katıldığımı belirterek sizin de ilginize sunmak istedim.
Yardim ediniz ki, basim dik kalsin!
30 Kasım 2007 - Pasifik Okyanusunda 144. Gün
Amacım eğitim, hedefim Türkiye'den gelen bağışlar oranında İlkokullara Yardım Vakfı'na (İLKYAR) destektir, dedim hep.
Hiç farketmedi, tınan yok; bağışların ezici çoğunluğu hep yabancılardan gelmiş durumda.
Kürekle okyanus geçen ilk Türk.
Kürekle okyanus geçen ilk İzmirli.
Kürekle okyanus geçen ilk Boğaziçi Üniversitesi mezunu.
Kürekle okyanus geçen ilk müslüman.
Bunları saymak dahi bağış gelmesine yetmedi.
Şimdi Pasifik'teyken tarihte bir ilk başarılabilir.
İngiliz, Fransız, Alman değil, bir Türk bunu yapabilir.
Guinness Rekorlar kitabına kaydımız geçebilir.
Türkler adına ikinci okyanus geçilir.
Bunlar da yetmiyor gibi görünmekte.
Amerikan Temsilciler Meclisinde aleyhimizde kararlar alınıyor, oradaki vekiller bizimkini muz devleti addediyor, kendilerince yine başmıza çuval geçiriyorlar; ben de inadına oranın çocuklarına Türk bayrağı boyalı küreklerimle, bakın izleyin, bir Türk tanıyın, bir daha da Türk denince büyüdüğünüzde dahi beni hatırlarsınız mesajını ima ediyorum, diyerek mantığa hitap etmeye çalışıyor, bunun tanıtım değerini izah ediyorum.
Sanki ben hiç anlatmamışım gibi, bu sözler kulak ardı ediliyor. Kıymeti olmuyor. Devlete verilen proje önerileri sonuçsız kalıyor; kişiler zaten böyle şeyleri önemsemiyor..
Bu tekneyi Türkiye'de kaydedelim, İzmir bandıralı olsun, kıçında Türk bayrağı dalgalansın, istiyorum. Önüme engeller diziliyor: "Önce tekneyi Türkiye'ye getirmelisin, sonra ithal prosedürleri var, gümrük vergisi ödenmeli, sonra kayıt vergisi, o vergi, bu vergi, vs." Bense sanıyordum ki, "al koçum, altı üstü bir kağıt parçası, kaydettik, belgen postada, seninki artık bir Türk teknesi" denecek, benim projeme kucak açılacak, ben de bir milli sporcu sayılacağım, uluslararası sularda bayrak açacağım.
Boşverelim, demek ki benimki hayalperestlikmiş...
İnanın, kürekle okyanus geçmek, bu mesajı yazmaktan daha kolay. Öte yandan, bizi ancak yine bize şikayet edebilirim.
Pasifik Okyanusuna açılmadan önce 2006 sonunda Türkiye'ye geldiğimde, bir çok doğa kulübünü, üniversiteleri, Rotary kulüplerini, okulları, şirketleri ve devlet dairelerini ziyaret ettim, sunumlar yaptım, görüşmelerde bulundum. Bu sunumlarda ve özel toplantılarda hep anlattım ve dedim ki: "Eğer Kas Gücüyle Devrialem ve Altı Zirve Projesinin masraflarını sponsorluklarla karşılayabilirsem, Around-n-Over Vakfı olarak bize Türkiye'den gelen bağışları Türkiye'de değerlendirmek istiyoruz. Türkiye'de destekleyeceğimiz kurum, İlkokullara Yardım Vakfı (İLKYAR) olarak belirlendi."
O zamanki bütçenin rakamlarıyla dedim ki: "bakın, bu yolculuğun bütçesi 300.000 dolardır, 3.000 tane 100 dolar eder; yok mudur Türkiye'de 100'er dolar bulacak 3.000 kişi? Neden bir o kadar da İLKYAR için destek bulunmasın?" Anlattım: "Ben bu projeyi ağır aksak kendi paramı biriktirerek bile olsa yapacağım; zaman içinde sponsorluklarla bu proje hızlanarak nasılsa tamamlanır. Fakat, İLKYAR'a yardım konusunun altından ben tek başıma kalkamam. O ancak elbirliğiyle olur."
Önceleri kendi imkanlarımla toparladığım parayla alınan teknemi ve malzememi kullanarak, şimdi başta Pasifik Geçişi Resmi Sponsorum AKTAŞ Group olmak üzere, bütün sponsor ve ortak kurumların katkısıyla, Pasifik Okyanusunun ortasına kadar gelebildim. Şimdiye kadarki harcamaların bütün hepsi karşılandı mı? Tabi ki hayır. Ama, Allah'a şükür ilerleyebiliyorum.
Nasipse daha projenin bu açılış safhasında Pasifik Okyanusunu geçip, Avustralya'da teknemi bir iskeleye bağlayabilirsem, dünya denizcilik tarihinde bir ilki başarmış olacağız; sponsorlarım ve katkıları olanlar gurur duyacak. Onlar, benim adıma ellerini taşın altına koyarak, gurur duyma hakkını zaten çoktan hakettiler.
Bana yazdıklarında, sunumlarımda, ya da özel toplantılarda benimle bizzat görüştüklerinde, herkes yapılandan gurur duyduğunu, ancak maalesef ellerinden bir şey gelmediğini ifade etmekte. Halbuki neler yapılabilir, diye sorunca hal tarzları var:
(1) Hepimizin tanıdığının tanıdığı bir şirkette çalışır, orada söz sahibidir. Onlara bu bir sponsorluk fırsatı olarak sunulabilir; bizi tanıştırınız, biz yazışalım.
Kimisi çekiniyor. Bu yapacağınız haksız bir torpil değildir, iki kurum arasında bir iş görüşmesine vesiledir. Bununla Türk şirketlerine, ter ve emekle hak edilen, iyi niyete dayalı özel bir tanıtım değeri sunmuş olursunuz, o şirketlere bir faydanız dokunur, belki size teşkkür bile ederler. Yabancı şirketlerle uğraştırmayınız beni; bakın küreklerde Türk bayrağı boyalı, yardım ediniz ki başım dik kalsın!
(2) Eğer bu satırları okuyan kişiler yapılandan gurur duyuyorlarsa, bunu çevreleriyle paylaşmalıdırlar. Her gün email ile etrafa vızır vızır gereksiz fıkralar, resimler ya da PowerPoint sunumlar yollandığını biliyoruz. Aynı şekilde "www.KaslaGit.com adresine bir bakın, siz de gururlanın, siz de yardım edin" denmelidir. 10 kişiye yazıp anlatabilir misiniz? Bu yazımı onların da okumasını sağlayabilir misiniz?
(3) Around-n-Over Vakfı olarak amaçlarımız belli -- soldaki menüde Kurum şıkkı altında okunabilir. Eğitim sisteminde görünmeye, okullara, sınıflara ulaşmaya çalışıyoruz. Acaba bir öğretmen ya da müdür tanıyor musunuz? Komşunuzun ilk ya da ortaokula giden çocuğu var mıdır? Mahallenizdeki okul müdürüne (link) site adresini verebilir misiniz?
(4) Soldaki menüde Yardım İçin şıkkı var. Orada bir çok yardım yöntemi sunuldu, banka hesap numaralarımız verildi. 10YTL, 1.000YTL farketmez, damlaya damlaya göl olur. Bunlar bir kaç ekmek parası, bir şişe rakı bedeli, yetmedi, bir YİBO'nda ya da köy okulunda bir kütüphaneyi donatacak masrafların karşılığıdır. Sizde yoksa, 10 arkadaşınızdan 10'ar YTL derleyebilir misiniz?
Yardım edin, İLKYAR'ı hep beraber ihya edelim. Bize güvenmiyorsanız (ki, bir gurup tanıdıktan gelenler dışında, yok denecek kadar olan bağış miktarına bakınca artık öyle hissetmeye başlıyorum), İLKYAR'a kendiniz ya da gurupça bağış yapıp bize bildirin. Biz İLKYAR'la teyit edelim, 30 dolar ve üzerindeki bir miktarsa, adınızı, parayı sanki bize yollamışçasına kendi sponsorlar sayfamıza ekleyelim.
(5) Yukarıdaki şıklar herkese açık. Bir de özellikle kendi büyüklerime, akrabalarıma, arkadaşlarıma, dostlarıma, sesleneyim. Benim çocukluğumu biliyorsanız, benimle aynı okula, aynı üniversiteye gitmişseniz, benimle aynı takımda yarışmışsanız, benim sunumumu bizzat görmüş, benimle yüzyüze tanışmış iseniz, ben kulübünüze gelmiş isem, ya da bir şekilde benimle el sıkışırken gözümün içine bakıp, niyetimi tartmışsanız, sizlerden özellikle, nakit dahil, yardım yollarını aramanızı isteyeceğim.
Sormak istiyorum: Neden palalarında Türk bayraklı bu çabayı hepimiz sahiplenmiyoruz, dostlar bile sadece seyretmekle yetiniyor? Bu gibi projeler nakit dahil, olabildiğince desteklenmeyince meydan, mahkeme kapılarında yazar yuhalamayı, ya da milli maçlarda, hem de bayrak eşliğindeyken kafiyeli küfür sallamayı milliyetçilik sanan güruhlara kalıyor. Kaliteyi yükseltmenin zamanı hala gelmedi mi acaba?
Ben Avustralya'ya varana kadar, yani Mart ayına kadar İLKYAR için 50.000 dolar denkleştiremez miyiz?
Erden.
Yardim ediniz ki, basim dik kalsin!
30 Kasım 2007 - Pasifik Okyanusunda 144. Gün
Amacım eğitim, hedefim Türkiye'den gelen bağışlar oranında İlkokullara Yardım Vakfı'na (İLKYAR) destektir, dedim hep.
Hiç farketmedi, tınan yok; bağışların ezici çoğunluğu hep yabancılardan gelmiş durumda.
Kürekle okyanus geçen ilk Türk.
Kürekle okyanus geçen ilk İzmirli.
Kürekle okyanus geçen ilk Boğaziçi Üniversitesi mezunu.
Kürekle okyanus geçen ilk müslüman.
Bunları saymak dahi bağış gelmesine yetmedi.
Şimdi Pasifik'teyken tarihte bir ilk başarılabilir.
İngiliz, Fransız, Alman değil, bir Türk bunu yapabilir.
Guinness Rekorlar kitabına kaydımız geçebilir.
Türkler adına ikinci okyanus geçilir.
Bunlar da yetmiyor gibi görünmekte.
Amerikan Temsilciler Meclisinde aleyhimizde kararlar alınıyor, oradaki vekiller bizimkini muz devleti addediyor, kendilerince yine başmıza çuval geçiriyorlar; ben de inadına oranın çocuklarına Türk bayrağı boyalı küreklerimle, bakın izleyin, bir Türk tanıyın, bir daha da Türk denince büyüdüğünüzde dahi beni hatırlarsınız mesajını ima ediyorum, diyerek mantığa hitap etmeye çalışıyor, bunun tanıtım değerini izah ediyorum.
Sanki ben hiç anlatmamışım gibi, bu sözler kulak ardı ediliyor. Kıymeti olmuyor. Devlete verilen proje önerileri sonuçsız kalıyor; kişiler zaten böyle şeyleri önemsemiyor..
Bu tekneyi Türkiye'de kaydedelim, İzmir bandıralı olsun, kıçında Türk bayrağı dalgalansın, istiyorum. Önüme engeller diziliyor: "Önce tekneyi Türkiye'ye getirmelisin, sonra ithal prosedürleri var, gümrük vergisi ödenmeli, sonra kayıt vergisi, o vergi, bu vergi, vs." Bense sanıyordum ki, "al koçum, altı üstü bir kağıt parçası, kaydettik, belgen postada, seninki artık bir Türk teknesi" denecek, benim projeme kucak açılacak, ben de bir milli sporcu sayılacağım, uluslararası sularda bayrak açacağım.
Boşverelim, demek ki benimki hayalperestlikmiş...
İnanın, kürekle okyanus geçmek, bu mesajı yazmaktan daha kolay. Öte yandan, bizi ancak yine bize şikayet edebilirim.
Pasifik Okyanusuna açılmadan önce 2006 sonunda Türkiye'ye geldiğimde, bir çok doğa kulübünü, üniversiteleri, Rotary kulüplerini, okulları, şirketleri ve devlet dairelerini ziyaret ettim, sunumlar yaptım, görüşmelerde bulundum. Bu sunumlarda ve özel toplantılarda hep anlattım ve dedim ki: "Eğer Kas Gücüyle Devrialem ve Altı Zirve Projesinin masraflarını sponsorluklarla karşılayabilirsem, Around-n-Over Vakfı olarak bize Türkiye'den gelen bağışları Türkiye'de değerlendirmek istiyoruz. Türkiye'de destekleyeceğimiz kurum, İlkokullara Yardım Vakfı (İLKYAR) olarak belirlendi."
O zamanki bütçenin rakamlarıyla dedim ki: "bakın, bu yolculuğun bütçesi 300.000 dolardır, 3.000 tane 100 dolar eder; yok mudur Türkiye'de 100'er dolar bulacak 3.000 kişi? Neden bir o kadar da İLKYAR için destek bulunmasın?" Anlattım: "Ben bu projeyi ağır aksak kendi paramı biriktirerek bile olsa yapacağım; zaman içinde sponsorluklarla bu proje hızlanarak nasılsa tamamlanır. Fakat, İLKYAR'a yardım konusunun altından ben tek başıma kalkamam. O ancak elbirliğiyle olur."
Önceleri kendi imkanlarımla toparladığım parayla alınan teknemi ve malzememi kullanarak, şimdi başta Pasifik Geçişi Resmi Sponsorum AKTAŞ Group olmak üzere, bütün sponsor ve ortak kurumların katkısıyla, Pasifik Okyanusunun ortasına kadar gelebildim. Şimdiye kadarki harcamaların bütün hepsi karşılandı mı? Tabi ki hayır. Ama, Allah'a şükür ilerleyebiliyorum.
Nasipse daha projenin bu açılış safhasında Pasifik Okyanusunu geçip, Avustralya'da teknemi bir iskeleye bağlayabilirsem, dünya denizcilik tarihinde bir ilki başarmış olacağız; sponsorlarım ve katkıları olanlar gurur duyacak. Onlar, benim adıma ellerini taşın altına koyarak, gurur duyma hakkını zaten çoktan hakettiler.
Bana yazdıklarında, sunumlarımda, ya da özel toplantılarda benimle bizzat görüştüklerinde, herkes yapılandan gurur duyduğunu, ancak maalesef ellerinden bir şey gelmediğini ifade etmekte. Halbuki neler yapılabilir, diye sorunca hal tarzları var:
(1) Hepimizin tanıdığının tanıdığı bir şirkette çalışır, orada söz sahibidir. Onlara bu bir sponsorluk fırsatı olarak sunulabilir; bizi tanıştırınız, biz yazışalım.
Kimisi çekiniyor. Bu yapacağınız haksız bir torpil değildir, iki kurum arasında bir iş görüşmesine vesiledir. Bununla Türk şirketlerine, ter ve emekle hak edilen, iyi niyete dayalı özel bir tanıtım değeri sunmuş olursunuz, o şirketlere bir faydanız dokunur, belki size teşkkür bile ederler. Yabancı şirketlerle uğraştırmayınız beni; bakın küreklerde Türk bayrağı boyalı, yardım ediniz ki başım dik kalsın!
(2) Eğer bu satırları okuyan kişiler yapılandan gurur duyuyorlarsa, bunu çevreleriyle paylaşmalıdırlar. Her gün email ile etrafa vızır vızır gereksiz fıkralar, resimler ya da PowerPoint sunumlar yollandığını biliyoruz. Aynı şekilde "www.KaslaGit.com adresine bir bakın, siz de gururlanın, siz de yardım edin" denmelidir. 10 kişiye yazıp anlatabilir misiniz? Bu yazımı onların da okumasını sağlayabilir misiniz?
(3) Around-n-Over Vakfı olarak amaçlarımız belli -- soldaki menüde Kurum şıkkı altında okunabilir. Eğitim sisteminde görünmeye, okullara, sınıflara ulaşmaya çalışıyoruz. Acaba bir öğretmen ya da müdür tanıyor musunuz? Komşunuzun ilk ya da ortaokula giden çocuğu var mıdır? Mahallenizdeki okul müdürüne (link) site adresini verebilir misiniz?
(4) Soldaki menüde Yardım İçin şıkkı var. Orada bir çok yardım yöntemi sunuldu, banka hesap numaralarımız verildi. 10YTL, 1.000YTL farketmez, damlaya damlaya göl olur. Bunlar bir kaç ekmek parası, bir şişe rakı bedeli, yetmedi, bir YİBO'nda ya da köy okulunda bir kütüphaneyi donatacak masrafların karşılığıdır. Sizde yoksa, 10 arkadaşınızdan 10'ar YTL derleyebilir misiniz?
Yardım edin, İLKYAR'ı hep beraber ihya edelim. Bize güvenmiyorsanız (ki, bir gurup tanıdıktan gelenler dışında, yok denecek kadar olan bağış miktarına bakınca artık öyle hissetmeye başlıyorum), İLKYAR'a kendiniz ya da gurupça bağış yapıp bize bildirin. Biz İLKYAR'la teyit edelim, 30 dolar ve üzerindeki bir miktarsa, adınızı, parayı sanki bize yollamışçasına kendi sponsorlar sayfamıza ekleyelim.
(5) Yukarıdaki şıklar herkese açık. Bir de özellikle kendi büyüklerime, akrabalarıma, arkadaşlarıma, dostlarıma, sesleneyim. Benim çocukluğumu biliyorsanız, benimle aynı okula, aynı üniversiteye gitmişseniz, benimle aynı takımda yarışmışsanız, benim sunumumu bizzat görmüş, benimle yüzyüze tanışmış iseniz, ben kulübünüze gelmiş isem, ya da bir şekilde benimle el sıkışırken gözümün içine bakıp, niyetimi tartmışsanız, sizlerden özellikle, nakit dahil, yardım yollarını aramanızı isteyeceğim.
Sormak istiyorum: Neden palalarında Türk bayraklı bu çabayı hepimiz sahiplenmiyoruz, dostlar bile sadece seyretmekle yetiniyor? Bu gibi projeler nakit dahil, olabildiğince desteklenmeyince meydan, mahkeme kapılarında yazar yuhalamayı, ya da milli maçlarda, hem de bayrak eşliğindeyken kafiyeli küfür sallamayı milliyetçilik sanan güruhlara kalıyor. Kaliteyi yükseltmenin zamanı hala gelmedi mi acaba?
Ben Avustralya'ya varana kadar, yani Mart ayına kadar İLKYAR için 50.000 dolar denkleştiremez miyiz?
Erden.
