Yaklaşık bir yıl önce işimi nakletmek zorunda kalmıştım, bugün (22.09.11) itibariyle evimi de Konyamız’dan götürmüş bulunuyorum. Bundan sonra Konya’ya etlekmek yemek ve “ Geleneksel Ironman Cumartesi öğleden sonrası Pınarelli de pinekleme etkinliklerine” selam vermek için gelebilirim sanırım.
15 yıldır yaşadığım şehirden ayrılmak kadar zor olan, geç bulup çabuk kaybettiğim bisiklet sevdalısı dostlarımdan ayrılmak. Ironman’ler ile jübilem son yaptığımız Beyşehir turu oldu. Artık “arkadan gelen tehlikelere” karşı (Önden gelenleri kovalama işini Ahmet Yıldırım’a bırakmıştım) sizleri koruyamayacağım. Yokuş başlarında benim sayemde verdiğiniz molalar için de üzgünüm.
İsim isim saymak duygusal açıdan beni çok zorlayacak ama yağmur, çamur, kar vs vs demeden birlikte yaptığımız her bir km için, tırmandığımız her dağ – tepe için, paylaştığımız her lokma yiyecek, her yudum su, en önemlisi çoğunu ömrüm oldukça unutmayacağım her güzel anımız için her birinize ayrı ayrı teşekkür ederim, anlatmakta şu an fena halde zorlandığım kadar minnettarım.
Bizim yaptığımız turlar sadece beraber km tüketmek değil , Cenab-ı Hak’kın pek çok kuluna nasip etmediğni gördüğüm, spor sevgisini paylaşmanın en güzel şekliydi bana göre. Ben bunu çok uzun süre kaybetmiştim, o yüzden kıymetini çok iyi biliyorum.
Uzun yol şoförü olunmaz, uzun şoförü doğulur. Umarım benim yol arkadaşlarım uzun yollardan hiçbir sebeple kopmaz.
Tüm arkadaşlarım, büyüklerim, küçüklerim hepiniz hakkınızı helal edin, Allah’a emanet olun.
İnşallah birgün tekrar bisikletimizin üstünde buluşuruz.