Merhaba değerli bisikletseverler ve bisikletforum üyeleri,
Öncelikle yolculuğa başladığım ilk günden beri manevi desteklerinizle yolculuğuma dahil olup, bana eşlik ettiğiniz için hepinize gönülden teşekkür ederim. Benim bisiklet hakkında sizler kadar bilgim yok hatta hayatımda ilk defa bisiklet sahibi oldum onunla da Türkiye turuna çıkarak bu sosyal sorumluluk projesini gerçekleştirdim. Fırsat buldukça yazdığınız yazılarla bisikleti tanıdım ve sizden çok şey öğrendim. Birçoğunuz yaptığım yolculuk hakkında az çok bilgi sahibisiniz. Bu yüzden bilinen şeyleri tekrarlayarak sizleri sıkmak istemem. Ama yolculuğum esnasında yaşadığım bazı deneyimleri sizlerle paylaşmak istiyorum;
Yola neden parasız çıktım? Çünkü hem kendimi hem de insanları en çıplak halimle tanımak istiyordum. Kimine göre ütopik, kimine göre ise mazoşistçe görünen bu yolculuk; bana göre insani, dahası ulvi bir yolculuktu. Hem insanları tanıyordum hem de kendi bedenimden burnuma gelen ceset kokusundan arınıyordum. Hayatımın sonuna kadar asla unutamayacağım muhteşem anılar biriktirdim heybemde. Kendimi bazen bir arı gibi gördüm. Hiç tanımadığım insanlardan polenler toplayıp kursağımda biriktirdim. Ben onların hayatına dokunurken, onlar da benim hayatıma dokundu. Kursağımda topladığım polenler gün geçtikçe tatlanıyor ve müthiş bir aromaya dönüşüyor. Bir gün bal yapacağıma emin olabilirsiniz…
Türkiye’nin güzel bir ülke olduğunu biliyordum ancak bisikletle bu güzelliği doya doya gördüm. İnsanların iyi niyetini daha yakından hissettim. Beni üzen tek şey: Kendi insanımıza değil de yabancı insanlara daha fazla değer vermemiz. Her yerde bir yabancı hayranlığı var. Yabancı devletlerden gelen bir turist olsaydım daha fazla önemsenirdim. Turist olmadığım anlaşıldığında insanlar hayal kırıklığına uğruyorlar ve bazen suratları asılıyor. Tanrı misafiri kavramı küçük yerleşim yerlerinde hala yaşatılıyor. Gelişmiş bölgelerde bunu görmek çok zordur. Özellikle turizmin yoğun olduğu bölgelerde insani duygular daha fazla arka planda kalıyor. Örneğin Akdeniz Bölgesi en çok sıkıntı çektiğim bölgeydi. Ekmek fırınından param olmadığı için bir ekmek bile alamadım, vermediler. Karadeniz, Doğu ve Güneydoğu Anadolu Bölgelerindeki misafirperverliği ise dünyanın hiçbir yerinde göremezsiniz. Karadeniz’de haftalarca hiç tanımadığım insanların evinde misafir edildim. Artvin’de kadının biri sırf ona komşu olayım diye hiçbir ücret talep etmeden arsa vermek istedi. Hakkari’de beni zorla evlerine götürüp kapılarının önündeki tavuklarını benim için kestiler. Ege’de hiç tanımadığım insanlar beni beş yıldızlı otellerde misafir ettiler. Akdeniz ve Trakya bölgelerinde çok iyi dostluklar edindim. Yaşadığım iyi kötü hiçbir şeyi bölgelere veya illere mal etmiyorum. Bu ülkenin doğusu, batısı, kuzeyi veya güneyi hiç fark etmiyor. Yaşam tarzları ve kültürler farklı olabilir ancak birleştirici yönleri daha fazladır. Önemli olan birleştirici yönlerini ele alıp ortaya çıkan bu müthiş mozaiğin değerini bilmektir.
İnsan kendi içine doğru bir yolculuk yapmak istiyorsa fiziksel olarak da bir yolculuk yapmalı. En zoru nedir biliyor musunuz? İnsanın kendisiyle yüzleşmesidir. Yolculuk esnasında ise bunu yaşamanız kaçınılmazdır. Bazen kendinizden nefret edersiniz bazen de gurur duyarsınız. Geçmişinizle, hayatla insanlarla hesaplaşırsınız. Kendinizle müthiş bir savaş içerisindesinizdir. En can acıtıcı darbeleri vurduğunuz gibi, kanayan yaralarınızı da kendiniz tedavi edersiniz…
Bazen yalnızlık ruha iyi gelir. Ama çok da yalnız kalmamak gerekir. Çünkü mağlup düşebilir ve kendi aklınızın katili olabilirsiniz. Olimpos’da dağ evinde yaşayan bir münzevinin misafiri olmuştum. Evinde peygamber devesi ve akrep besliyordu. O da benim gibi kendisiyle savaşıyordu, ancak onun savaşı çok acımasızdı. Bisikletimi, düşünce gücüyle hareket ettirebileceğini söylediğinde, ruhundaki o derin yaraları gördüm… Aslında yolculuğa çıkarken, manevi bir yolculuk yaptığınızı da çok sonradan anlarsınız. Yani hacı olmak, sadece kutsal yerlere gitmek değil, içinize yaptığınız yolculukta kutsal yerler keşfetmek ve orada tanrıyla karşılaşmaktır.
Yolculuk, bilinmezlere doğru gitmektir. Çünkü tesadüfler oradadır, beklentiler yoktur. Bu yolculukta karşılaştığım iyi-kötü her şey şaşırttı beni. Kimi zaman yiyecek ekmek bulamadım, kimi zaman da Halil İbrahim sofrasında buldum kendimi. Yeni dostlar edindim, yeni fikirler öğrendim. Bazen hiç tanımadığım ailelere evlat oldum, bazen köylerden kovuldum. Çadır kuracak yer bulamadığımda sokakta uyudum, uçurum diplerinde çadırımda sultan oldum. Yollardayken özgürlüğün sınırsız hazzını yaşadım. O berbat sesimle sözleri ve melodisi olmayan şarkılar mırıldanırken bile sadece kendime suçüstü yakalandım. En derinlerimde sakladığım haykırışlarımı söküp çıkardım ve hayatımda ilk defa babama bu yolculuk esnasında ‘’Seni seviyorum’’ dedim. Annemi ise hiç sormayın; elinden gelseydi okuyup üflemesi için peşime imam takardı…
Uzun yol yapan bisikletçiler bilirler; enerji versin diye yanlarında fındık, fıstık, ceviz, bal taşırlar. Evet, bu gıdalar enerji verir, performansı arttırır. Ancak asıl enerji zihinseldir. Günlerce aç karınla pedal çevirdim, ama “Hani benim balım, cevizim fındığım” demedim. Ama karnınız acıktığında kendinizi kötü hissedersiniz. Sonra bir incir ağacı görürsünüz, yapraklarıyla ruhunuzun en mahrem yerlerini örtersiniz daha sonra üzerindeki karıncalara aldırış etmeden incirleri löpür löpür indirirsiniz mideye. Ya da yol kenarındaki portakal ağaçlarından kopardığınız portakallarla açlığınızı yatıştırırsınız. Midenizdeki boşluk azalınca bir rahatlık çöker, gevşersiniz. Yüzünüzde yavaş yavaş bir gülümseme beliriverir ve o an dünyanın en mutlu insanı siz olursunuz. Kaçınız sofrada yemek yemenin hazzını hissederek doya doya yaşıyorsunuz?
Bir gün kaz tüyü(!) uyku tulumumun içinde uyurken, burnuma kötü kokular gelmeye başladı. Çadırımın fermuarını açıp dışarı baktığımda çadırı foseptik çukurunun yanına kurduğumu fark ettim. Rahatımı bozar mıyım hiç! Umurumda bile olmadı zaten bir süre sonra burnunuz kokuya alışıyor ve tatlı uykunuza kaldığınız yerden devam ediyorsunuz. Gündüz bisiklet üzerindeyken o kadar çok böcek ve haşere yuttum ki sayısını bile bilmiyorum. Bir de jet hızıyla öyle bir kamikaze yapıyorlar ki, tadını bile alamadan midenize oturuyorlar. Belki inanmayacaksınız, ama ağzımla kuş bile tuttum. Neredeyse dişlerimi kırıyordu meret. Allah’tan hafif bir sersemlemeden sonra tekrar kendine gelip uçmaya başladı.
Hele beni turist sanıp hello diyenler ve Türkçe konuşmama rağmen ısrarla İngilizce konuşmaya çalışanlara ne demeli? Adamla oturmuş sohbet ediyoruz, içerdeki karısına aynen şöyle sesleniyor: ‘’Hanım koş! Türkçe konuşan turist gelmiş bize çay yap’’ Türkçe konuşmama rağmen Türk’müsün diye soranları geçtim, ‘’hangi dindensin?’’ diye soranlara bile rastladım.
Bazen yollarda beni tanıyanlar da çıkıyor. Yardımcı olmaya çalışıyorlar. İyi niyetlerini anlıyorum ancak param olmadığı için bir lokma ekmek bile vermeyen insanların samimiyeti; beni tanıdıkları için yardımcı olmaya çalışan insanların samimiyetinden daha gerçek…
Velhasılıkelam bunlar size anlattığım ufak tefek anılarım. Ben zoru severim, çok hayal kurarım ve bu hayallerimi gerçekleştirmek için peşinden koşarım. Hayallerin peşinden koşmak için ise üç şey gerekli; istemek, inanmak ve hemen başlamak. Cesaret ise inanmaktan geliyor. İnancı olmayan bir insanın cesareti de olamaz. Detaylara takılıp kendinizi boğmayın. Eksikler hiç bitmez, elinizdekiyle yetinin ve bir an önce başlayın. Göreceksiniz evren size bütün kapıları açacaktır.
Yol hikayelerim eksik kaldı bunların farkındayım. Malum böyle bir yolculukta bu kadar güncel olabilmek bile gerçekten sevindiriciydi. Ama yol hikayelerimi ve fotoğrafları, daha önce sizlerle paylaşmadıklarım da dahil olmak üzere hepsini bir kitapta toplamayı düşünüyorum. Bu biraz uzun zaman alacak ama kitap tamamlandığında bir çırpıda okuyacağınıza eminim. Şu an İstanbul sergisinin hazırlıklarını da yapıyorum. Sergi için yer ayarlamaya çalışıyorum, görüşmelerim hala devam ediyor. Maalesef bu da biraz uzun zaman alabilir. Çünkü İstanbul'daki sanat galerilerinin hemen hepsi yıl sonuna kadar dolu. En kısa zamanda bunu halletmeye çalışacağım.
Size vereceğim en güzel haber: Yol hikaelerimi, fotoğraflarımı düzenlenecek olan bazı etkinliklerle sizlerle paylaşacağım.
Şimdi tarihleri ve yerleri kesinleşen söyleşimlerim şunlar:
Tarih: 3 Nisan Pazar saat: 15:00
Yer: Leman Kültür
Adres: İmam Adnan sokak no:14 Beyoğlu/İstanbul -(İstiklal caddesi mango mağazasının karşı sokağı)
Tarih: 6 Nisan Çarşamba saat 19:30
Yer: Fototrek Fotoğraf Merkezi
Adres: İstiklal Caddesi Mısır Apt. No : 311 K.1 D.3
Beyoğlu,İstanbul
Tarih: 13 Nisan Çarşamba saat 19:30
Yer: Tuva Sanat Atölyesi
Adres: İstiklal Cad. Atıf Yılmaz Sokak no: 16 Kat: 3 Beyoğlu, İstanbul (Ağa camii'nin olduğu sokağın sonunda)
Tarih: 19 Nisan Salı saat: 14:00
Yer: Düzce Üniversitesi
