Hasan Söylemez/Bisikletle Türkiye Fotoğrafları Turu Yazı ve Resim Serisi

ulas

Forum Bağımlısı
Kayıt
5 Mayıs 2006
Mesaj
3.957
Tepki
9.754
Şehir
İstanbul
Bisiklet
Geotech
Daha önce bahsettiğimiz Turla ilgili ilk bilgiler gelmeye başladı. Bundan sonra bu bölümde bunları sizinle paylaşacağız. Hasan Söylemez 1. Hafta izlenimlerini ve hikayelerini yayınlamaya başladı: Yola çıkmak için son hazırlıklarımı yapıyorum. Birazdan yola çıkacağım. Sahip olduğum bütün herşeyi arkamda bırakarak düşeceğim yollara. Yapmacık olmayacak hiçbirşey. Çırıl çıplak, tamamen kendim olup karışacağım doğaya ve yeni insanlar tanıyıp mutluluğu arayacağım kocaman yüreklerde... Önce kafasını yumurtadan yeni çıkaran bir timsah yavrusu gibi gökyüzüne bakarak derin bir nefes alıyorum. Ciğerlerimin kapakcıkları titriyor o nefesi hissettiğinde. Heyecandan kalbim küt küt atıyor, ruhum ise özgür olmanın coşkusunu yaşıyor bedenimde. Sanki üç nokta savaşları yaşanıyor beynimin içinde. En gizli öznemde bile üç nokta var… Bazen kurşun gibi ağır bazen de tüy gibi hafif hissediyorum kendimi… Kadıköy’de bugün çok farklı bir hava var ve ben geçmişim kendimden. Hem de öyle bir geçmişim ki, son defa parayla su almaya gittiğim bakkalın önünde unutuyorum bisikletimi. Hay Allah! neler oluyor bugün bana böyle? Hayallerin gerçekleşmesi midir metabolizmayı bozan yoksa artık burnumda kendi cesedimden gelen ölüm kokusunun dağılıp yerini daha farklı bir kokuya bırakacak olması mı?

Son kontrollerimi yapıyorum. Yola çıkmak için artık hazırım ve tanıdığım tanımadığım herkesle vedalaşıp artık basıyorum pedala. Arkamı dönüp baktığımda el sallayanları görüyorum. Kiminin yüzünde hüzün kiminin yüzünde ise tatlı bir tebessüm...

Artık yollardayım
Bir an önce İstanbul trafiğinden kurtulmak için var gücümle asılıyorum pedala. Ümraniye üzerinden ilk durağım Şile’ye gidiyorum. Uzun ve yorucu rampaları aşmak biraz zor oluyor ama inişe geçtiğim zaman bütün yorgunluğumu hemen unutuyorum. Rüzgar kulağıma şarkılar mırıldanırken cırcır böcekleri kendi aralarında serenad yapıyor. Doğanın o müthiş müzikaliyle yüzümde oluşan gülümsemeyi gören biri olsa kesin bu adam delidir der. İster deli desinler ister akıllı ama bildiğim tek şey; o an hissettiklerimin asla parayla satın alınamayacağıdır... Zorlu ve dik rampalardan birini aştığımda yol kenarında bir gözlemeci görüyorum. Uzaktan el sallayark ‘’gel bir soluklan sonra devam edersin’’ diyor. Elimi yüzümü yıkayıp biraz dinlenmek iyi gelir düşüncesiyle çekiyorum bisikletimi dükkanın önüne. Kimsin, necisin, nereden geliyorsun ve nereye gidiyorsun gibi sık sık duyacağım soruların ilkini burada duyuyorum. Ben sakin sakin sorulan sorulara cevap verirken önüme bir tabak gözleme ve bir bardak soğuk ayran geliyor. Ben’de para olmadığını söylememe rağmen bana kızarak senden para isteyen kim bu bizim sana ikramımızdır diyor mekan sahibi. Büyük bir iştahla indiriyorum mideye ikram edilenleri ve mataramda ısınan suyu değişip yola devam ediyorum.


Yolda karpuz partisi
15 km yol gittikten sonra otobanın kenarında karpuz partisi yapan bir aileyle karşılaşıyorum. Önce beni turist sanıp hello diye bağırıyorlar, ben de merhaba diyerek karşılık veriyorum. Gel bir dilim karpuz ye enerji verir diyorlar. Hiçte red edecek halde değilim ve hemen gidiyorum yanlarına. O sıcak havada yediğim bir dilim karpuz ilaç gibi geliyor ve tekrar asılıyorum pedallara. Şile’ye varmak üzereyim ki yol üzerinde bir kaza olduğunu görüyorum. Bir motosiklet ve bir otomobil kafa kafaya çarpışmış. Jandarma yeni gelmiş güvenliği sağlamaya çalışıyor ama yaralılar yoldan geçen araçlar tarafından hastaneye götürülmüş. Yolda karşılaştığım ilk üzücü görüntü bu oluyor...

İlk durağım Şile’ye varıyorum
Nihayet 72.46 km yol yaptıktan sonra Şile’ye varıyorum. Çadır kurabileceğim bir yer bulmak için oradaki yerlilerden yardım istiyorum. Yaşlı bir amca geceyi rahat geçirebilmem için Kumbaba Plajına gitmemi tembihliyor. Ben de kırmıyorum amcayı ve Kumbaba Plajı’na doğru yaylana yaylana gidiyorum. Artık dinleneceğimi bilen ayaklarım ise, ‘’bırak bu yaylanmayı’’ diyerek son gücüyle pedallara asılarak beni Kumbaba Plajına götürüyor. Orada çadır kurmak için plaj işletmecilerinden izin almak gerekiyormuş. Ben de işletmecilerden Yurdakul abinin yanına gidip önce aç ve susuz olduğumu, cebimde hiç para olmadığını ve geceyi geçirmek için de çadır kurmam gerektiğini söylüyorum. Beni tepeden aşağı süzen Yurdakul abi hiçbirşey sormadan bisikletimi park edeceğim bir yer gösterdikten sonra karnımı doyurmak için cafesine davet ediyor. Cafe çalışanları için pişirdikleri kuru fasulye ve pilavdan birer tabak verip karnımı doyuran Yurdakul Abi, çadır kurmama gerek kalmadığını, geceyi onların yattığı barakada geçirebileceğimi söylüyor. Bu teklif bana çok cazip geliyor ve bisikletimi bağlayarak geceyi geçireceğim barakaya gidiyorum. İki katlı ranzalardan oluşan dört kişilk barakada geceyi geçiriyorum. Sabah erken kalkıp Yurdakul abi ve çalışanlarla birlikte kahvaltı yaptıktan sonra denize girip yüzüyorum ve ardından ikinci durağım olan Ağva’ya doğru yol alıyorum…

‘’yahu sen parasız gezen gazeteci değil misin?’’
Şile’den çıkıp Ağva’ya gitmek için ağır ağır basıyorum pedallara. Ne zamanla yarışıyorum ne de kendimle. Gideceğim her kenti ve göreceğim her insanı tanımak, fotoğraflar ve videolar çekmek istiyorum o kadar… Şile’yi 5 km geçtikten sonra yolun sağ tarafında kalelerle çevrilmiş bir köy görüyorum. Merak edip bisikletimin yönünü oraya doğru kırıyorum. Kalenin kapısının önüne gelince oranın bir tatil köyü olduğunu anlıyorum. Kapının önünde bekleyen güvenlik görevlilerine kimliğimi verdikten sonra içeri giriyorum ve receptiona yöneliyorum. Beni güler yüzlü üç personel kapıda karşılıyor. Biraz sohbet ettikten sonra köyü tanıtmak istiyorlar ve akülü arabalarına bindirerek gezdiriyorlar beni. Etrafı kalelerle çevrili olan bu tatil köyü gerçekten yapay bir cennet gibi. Aklıma Hasan Sabbah’ın Alamut Kalesi geliyor. İmreniyorum ve keşke biraz daha burada kalsam diyorum ama yolcu yolunda gerek… Havuz başında soğuk kahvelerimizi içerken yiyecek ve içecek müdürü yanımıza gelerek ‘’yahu sen parasız gezen gazeteci değil misin?’’ diye sorunca hep beraber kahkahalarla gülüyoruz. Sonra fotoğraflar çekilip oradan ayrılıyorum.

Tadını bile anlayamadığım uçan bir böcek jet hızıyla mideme oturuyor
Aslında takip ettiğim yolu kullanarak Ağva’ya gitmem gerekiyor ama ben o tatil köyünden dönüp Şile çıkışından Teke yoluna girerek köy köy gezip Ağva’ya varmak istiyorum. Nitekim düşündüklerimi yapmamı engelleyecek kimse olmadığı için gönül rahatlığıyla istediğim yere gidiyorum. Girdiğim yolda iş makinalarının çalıştığını görünce yollar bozuk şimdi ayvayı yedim diye bir an düşünüyorum ama neyseki iki km sonra çalışma bitiyormuş. Karşıma çıkan ilk köyde hiç durmuyorum ve var gücümle pedal çevirip bir an önce kurtulmak istiyorum. Çünkü arkamda beni kovalayan iki tane ayı gibi köpek var. Onlar havlıyor ben kaçıyorum, ben böğürüyorum onlar daha çok havlıyor. Hayvan oğlu hayvanlar! nefesim kesilene kadar kovalıyorlar beni. Dilim dışarda ağzım açık pedal çevirirken tadını bile anlayamadığım uçan bir böcek jet hızıyla mideme oturuyor. Keşke nasıl bir tadı olduğunu anlayabilseydim diye dövünüyorum azcık...

Zorlu rampalar ve Mehmet Amca’nın bir demlik çayı
Neyse köyün çıkışında köpekler peşimi bırakıyor ve ben gördüğüm ilk çeşmede kana kana su içip biraz kendime geliyorum. Önüme uzun bir rampa çıkıyor, bisiklet üzerinde o rampayı çıkamayacağım için bu defa ben bisikleti taşıyorum. Yaklaşık 5 km lik bir rampa ve ben yine kan ter içinde kalıyorum. Şile Ağva yolu üzeri Teke girişinde zirveye ulaştığımda Mehmet Amcayla karşılaşıyorum. Mehmet amca yol kenarına kurduğu tezgahında kuşburnu, böğürtlen, muşmula, uvaz, koca yemiş, dağ çileği, mantar, domates, salatalık vs. doğal ürünleri satıyor. Beni öyle yorgun bitkin görünce yeni demlediği ve yoldan geçenlere hiçbir ücret talep etmeden ikram ettiği çaydan bir bardak dolduruyor. Bir yandan çayımızı yudumluyor bir yandan da sohbet ediyoruz. O derdini anlatıyor ben dinliyorum, ben anlatıyorum o dinliyor. Bir de bakıyorum ki Mehmet Amca’nın demlediği bir demlik çayın hepsini ben içmişim. Allah’tan Mehmet amca iyi niyetli ve sabırlı bir insan Delta Bisiklet’ten Ulaş Baydar olsaydı beni jant teliyle kovalardı!

Mehmet Amca’nın yanından ayrılıyorum ve artık aşağı doğru inişe geçiyorum. Bu rampaların en sevdiğim yanı inişidir kısa sürüyor ama bütün yorgunluğumu unutturuyor. Çok da fazla hız yapmadan aşağı inerken Yazımanayır köyünden geçiyorum. Gözüm aniden yolun sağ tarafında yeni yapılan bir inşaatın penceresine ilişiyor, hemen bisikleti durdurarak elime makinamı alıp o inşaata doğru yöneliyorum. İçerde üç tane çocuk ilk defa gördüğüm ilginç bir kum eleğiyle kum eliyorlar. Bir süre onları izledikten sonra fotoğraflarını çekip yoluma devam ediyorum.

Kimse beni çalıştırmıyor
Ağva’ya vardığımda hava tamamen kararıyor. Önce merkeze gidip karnımı doyurmak için çarşıda bir tur atıyorum. Sahilde Mercan Kokoreç adlı büfenin önünden geçerken kedinin ciğere baktığı gibi közde pişen kokoreçe bakıyorum. Bisikletimi uygun bir yere park ettikten sonra ocakta duran ustanın yanına yaklaşarak bu gece sizinle birlikte çalışmak istiyorum diyorum. Hayırdır neden diye sorunca karnım aç, param yok ve canım kokoreç çekti diye yanıtlıyorum. ‘’Hele sen otur bakalım şöyle gardaşım. Manyak mısın nesin karnın açsa ve paran yoksa biz seni çalıştırarak mı vereceğiz yemeğini, kim olursan ol sonuçta yolcusun ve şimdi benim misafirimsin’’ diyerek yarımdan büyük bir kokoreç yapıp yanında da ayranla servis ediyor masama. Şunu anlıyorum ki yiyecek ve içecek ihtiyaçlarımın karşılanması için size çalışırım demem çok fazla dramatik oluyor. Bu yüzden vazgeçiyorum artık ve kimseye size çalışırım demiyorum. Çünkü ülkemin hiçbir insanı vereceği bir öğün yemek ve su için yoldan gelen birini çalıştırmaz...

Kokoreç yedikten sonra çadır kuracağım bir kamp yeri arıyorum. Jandarmaya giderek nerede çadır kurabileceğimi soruyorum, onlarda bana Seferioğlu Camping’i tarif ediyor ve ben oraya doğru yol alıyorum. Kısa bir süre sonra Seferioğlu kamp merkezindeyim. Benim gelişimi gören kamp yetkilisi Eren Karataş el sallayarak ona doğru gitmemi işaret ediyor. Yanına gidip çadır kurmak istediğimi fakat param olmadığını söylüyorum. O da diğerleri gibi hiç sorun değil diyerek çadır kurabileceğim bir yer gösteriyor. Ben kafa lambamı takarak çadırımı kurmaya çalışırken çevrede kamp yapan ailelerden bazıları gelip yardım ediyor. İçlerinde bir tanesi var ki şeker gibi bir abi. Zübeyir abi, sanki kendi çadırını kuruyormuş gibi bana yardım ederken bir yandanda ailesine seslenerek sıcak çay getirmelerini istiyor. Çadırımı kuruyoruz ve kamp ateşi yaktıkları yere gidip bütün aileyle tanışıp orada çay içmeye devam ediyoruz...

TRT’de canlı yayındayım
Sabah uyanıp çadırımdan kafamı dışarı çıkardığımda gördüğüm manzara karşısında hem şok hem de çok mutlu oluyorum. Zübeyir abi ve ailesi sabah erkenden uyanmış, topladıkları çiçeklerin bir destesini benim çadırın kapısının önüne koymuşlar. Güne çiçek koklayarak başlıyorum. Sonra Zübeyiz abi ve ailesiyle birlikte kahvaltı yapıyoruz. Saat 10:30’u gösterdiğinde TRT’den arıyorlar ve beş dakika sonra canlı yayın konuğu olarak yayına bağlanıyorum. Projemle ilgili herşeyi anlattıktan sonra Kamp alanındaki bütün ailelerle birlikte ‘’Mutluluk paylaştıkça gerçektir’’ diye bir slogan atıp canlı yayını bitiriyoruz...

Sabah kahvaltısında çekirdek ve bira
Ağva’dan artık ayrılma zamanı geliyor. Yine arkamdan el sallayark yolcu edenlerim var olduğu için kendimi şanslı hissediyorum. Ağva’dan çıkarken Kandıra yolu üzerinde bir roman mahallesi görüyorum. Kimisi dışarda köpeğiyle oyun oynuyor, kimisi çocuğunu terlikle kovalıyor kimisi de topladığı hurdaları küfesinde taşıyor. Ama benim en çok dikkatimi çeken şey; tek katlı gecekondu bir evin önünde sabah kahvaltısında çekirdek çitleyip bira için aile oluyor. Hemen yanlarına gidip selam vererek afiyet olsun diyorum. Ama kafaları o kadar güzel ki beni duymuyorlar bile. Ben de ortamlarını bozmadan rahat rahat fotoğraflar çekmeye başlıyorum. Arada dönüp poz bile veriyorlar. Onlar biralarını yudumlamaya devam ederken ben de Kandıra’ya doğru yol almaya devam ediyorum...

Civcivci Davut Amca
Yollar yine inişli çıkışlı olduğu için beni yoruyor. Suyum da bitmek üzere ve karşıma çıkan ilk eve uğrayıp ihtiyaçlarımı karşılamayı düşünüyorum. Çok geçmeden Ağva’ya bağlı Çelebi köyünde bahçeli güzel bir ev görüyorum. Balkonunda askılı beyaz atletiyle oturan Diyarbakırlı Davut amca ona doğru gittiğimi görünce yerinden kalkarak beni karşılıyor. Benim susadığımı gelişimden anlayan Davut amca, ben daha sesimi çıkarmadan oğluna su getirmesi için sesleniyor. Birlikte balkonda oturup oğlunun getirdiği suyu içip meyveleri yiyoruz. Davut amca İstanbul’da berberlik yapıyormuş. Kafayı dinlemek için herşeyini satıp bu köye yerleşerek çiftçilik yapmaya başlamış. Önce bir kuluçka makinası almış ve civciv üretmeye başlamış. Bu makinada ısınan yumurtalar 21 günde kırılıp civciv oluyormuş. Davut amca bunları anlatırken civcivleri ve kuluçka makinasını da bana göstermeyi ihmal etmiyor. Tabii kümesin kapısını açınca içerde sıkılan civcivler dışarı kaçıyor Davut amca ise kovalıyor. En iyisi Davut amcanın başını fazla derde sokmadan gideyim deyip vedalaşarak oradan da ayrılıyorum.

Akçaova’lılar Muş’tan 150’ye yakın gelin getirmişler
Kavurucu güneşin altında pedal çevirip Akçaova beldesine varıyorum. Beldenin merkezindeki kahvehanelerde oturan herkes bisikletle gelen yabancıya odaklanmış meraklı gözlerle bakıyorlar. Meraklarını gidermek için ‘’gel gel otur bir çay iç’’ diyorlar. Red edermiyim hiç, ‘’yeterki çay ısmarlasınlar’’ diyerek oturuyorum masalarına. Yine Kimsin, necisin, nereden geliyor, nereye gidiyorsun gibi sorulara cevap veriyorum. İçlerinden biri nereli olduğumu soruyor ben de Muş’luyum diyorum. İşte o anda anlattıklarıyla şaşkına dönüyorum. Akçaova’da 150’ye yakın Muş’lu gelin varmış. Akçaova’lılar kaşar ve peynircilik yaptıkları için özellikle doğu illerine gidip mandıralarda çalışıyorlarmış. Bunların çoğu hayvancılığın yoğun olarak yapıldığı Muş’u tercih ediyormuş. Muş’a giden genç ve bekar Akçaova’lılar gönül koydukları kızlarla evlenip memleketlerine dönüyorlarmış… Benim de Muş’lu olduğumu öğrenince çayları tazeleyip anılarını anlatmaya başlıyorlar. Sohbet çok güzel ama hava kararmadan Kandıra’ya varmam gerektiği için çayımdan son bir yudum alıp yoluma devam ediyorum.

Yolda iki alman bisikletliyle karşılaşıyorum
Akçaova’dan Kandıraya geçeceğim son rampayı da nefes nefese çıktıktan sonra bir ağaç gölgesinde biraz dinlenip inişe geçiyorum. Zaten pedal çevirmeye gerek kalmadığı için tadını çıkara çıkara, ellerim frenlerde yavaşça iniyorum o dik yokuşları. Kandıra’ya 10 km kala yolun solunda bir mermer kesme atölyesinden gelen makine gürültülerini duyunca oraya da uğruyıp fotoğraflar çekiyorum. İnişi henüz yeni bitiriyorum ki karşıdan gelen iki bisikletliyle karşılaşıyorum. Yolculuğum boyunca karşılaştığım ilk bisikletliler bunlar oluyor. İkisi de Almanya’dan uçakla Suriye’ye gidip bisikletlerine binerek ülkelerine dönüyorlar. Ayaküstü biraz muhabbet ediyoruz. Ben onlara kuru üzüm ve çerez ikram ediyorum onlar da bana bisküvi ikram ediyorlar. Karanlığa kalmayalım diye el sıkışıp ayrılıyoruz...

Hello diye selam verenlere Selamün Aleyküm diyorum
Kandıraya vardığımda akşam ezanı yeni okunuyor. İlçe merkezinde çadır kuracağım yer ararken bir parka uğruyorum. Acaba burada çadır kurmama izin verirler mi diye düşünürken hello hello diye el sallayan bir grup gencin yanına giderek Selamün Aleyküm diyorum. Önce birbirlerine bakıp basıyorlar kahkayı, sonra ‘’ya abi biz seni turist sandık’’ diyorlar. Ne yazık ki ben onlar kadar şaşırmıyorum çünkü bana merhaba diyerek selam veren kimse olmadı. Bu parkta çadır kursam kimse bir şey der mi diye soruyorum onlarda; ‘’bak ilerde belediye başkanı oturuyor git ona sor’’ diyorlar. Gençlerin yanından ayrılıp belediye başkanının yanına gidiyorum. Selam verip kendimi tanıttıktan sonra parkta çadır kurmak için izin istiyorum. O da çay bahçesinin sahibini çağırarak bana yardımcı olmasını istiyor ve orada çadırımı kuruyorum.

Ertesi sabah Kandıra’da haftada bir kurulan, genellikle köy kadınlarının geldiği köy pazarına gidip fotoğraflar çekiyorum. Ardından belediyeye uğrayarak Belediye Başkanı Cengiz Kan’a teşekkür edip Kerpe’ye doğru yol alıyorum.

Korumalar eşliğinde roman düğünündeyim
Kandıra çıkışında, yolun sol tarafınaki küçük bir roman mahallesinden gelen müzik sesi dikkatimi çekiyor. Biraz daha yaklaşınca toplanan kalabalığı görüp roman düğünü olduğunu anlıyorum. Gitsem mi gitmesem mi diye düşünmeden oraya doğru yöneliyorum. Beni gören bir çocuk ordusu hemen bisikletimin arkasından koşmaya başlıyor. Bir taraftan onları bisikletten uzaklaştırmaya çalışırken bir taraftan da düğün sahibi kim diye etrafa göz gezdiriyorum. 40 yaş üzeri bir adamın yanına gidip düğünlerinde fotoğraf çekmek için izin istiyorum. Sağolsun yanıma üç tane koruma verip fotoğraf çekmeme izin veriyor. Ben de korumalarıma bisikletimi teslim edip düğün alayına girerek üst üste fotoğraf makinamın denklanşörüne basıyorum. Genci yaşlısı herkes müthiş bir enerjiyle oyunlar oynayıp düğünün tadını çıkarırken bir köşede ağlayan bir kadın görüyorum. Bu mutlu günde ağlayacak bir kişi varsa o da gelinin annesidir diye düşünüyorum ve yanına giderek düşündüklerimde haklı olduğumu anlıyorum… Geline yaşını sormuyorum ama en fazla 19 gösteriyor, damat ise ortalıkta görünmüyor. Damatsız düğün olur mu gelsin o da oynasın diyorum bana bir çocuk göstererek işte damat bu diyorlar. Başta şaka yaptıklarını sanıyorum ama yüzlerindeki ciddiyeti görünce gerçekten damat olduğuna inanıyorum. Herkes şen şakrak kendini roman müziklerinin ritmine bırakmış düğünün tadını çıkarıyor. Ayrıca hayatımda hiç bu kadar güzel gözlü çocuğu bir arada görmemiştim. Bilmiyorum hiç dikkat ettiniz mi roman çocuklarının göz rengi gerçekten çok güzel ve etkileyici… Neyse fotoğraf makinamın pilleri bitince oradan da ayrılmak zorunda kalıp Kerpe’ye doğru yola devam ediyorum.

Gözlemeci Pembe Abla ve Tavukçu Sevim Abla
Kerpe yolu üzerindeki Babaköy Pazar Yeri’nden geçerken bir gözlemeci tezgahının önünde çay içen iki kadın el sallayarak beni davet ediyorlar. Önümdeki rampayı çıkmak için biraz dinlenmem gerektiği için davet edildiğim tezgahın önünde duruyorum. Gözlemeci Pembe abla ve Tavukçu sevim abla önce bana çay ikram ediyorlar ardından yolda yemem için gözleme ve tavuk pişirip çantama koyuyorlar. Onların bu davranışları beni o kadar mutlu ediyor ki önümdeki rampayı nasıl çıktığımı hatırlamıyorum bile...

Beni tanıyanlarla fotoğraf çekiliyoruz
Kerpe Kefken yol ayrımına geldiğimde üzücü bir kazayla daha karşılaşıyorum. Allah’tan ciddi bir yaralanma yok sadece çekicinin gelmesi bekleniyor. Kaza yapanlara geçmiş olsun deyip Kerpe’ye giriyorum. Hava sıcak olduğu için merkezde çok az insan var herkes plaja akın etmiş. Ben de plaja gidip o kalabalığa karışıyorum. O kalabalıkta beni tanıyanlar çıkınca da beraber fotoğraflar çekiliyoruz. Sonra yüksek kayalıklardan denize atlayan gençleri fotoğraflayıp Kerpe’den çıkıyorum. Kefken girişinde çadır kurmak için Doğa Camping’e uğruyorum. İşletme sahibi Erkan abiye meramımı anlatıyorum. O da önce karnımı doyuruyor ardından kendi çadırlarından birinde yatırıyor. Sabah kahvaltısını da Erkan abi ve ailesiyle birlikte yapıp Karasu’ya geçiyorum.

Vücudumun kirden kapanan gözenekleri hava alıyor
İki yıl önce televizyon programı için Karasu Fındık Festivaline gidip röportajlar ve çekimler yapmıştım. Karasu Belediyesi’nden Nurol Bey’i arayarak Karasu’ya gelmek üzere olduğumu ve bir gece konaklayacağımı söylüyorum. O da Öz Su Tatil Köyü’nden bir oda ayarlayarak beni bekleyeceğini söylüyor. Rahat bir duş alıp rahat yataklarda yatacağımı hayal edince hınzırca gülümseyerek daha hızlı asılıyorum pedallara. Karasu’ya vardığımda Norol Bey beni karşılayıp konaklayacağım yere götürüyor. Önce akşam yemeği yiyoruz ardından Nurol bey duş alıp dinlenmem için beni yalnız bırakıyor. O gece bir saat boyunca duştan çıkmıyorum. Vücudumun kirden kapanan gözenekleri hava alıyor ve yumuşak yatakta derin bir uykuya dalıyorum...

Bozulan telefonum ve tamirci Osman Abi
Sabah uyandığımda tatil köyünün müdürü Ertürk Bey’le kahvaltı yapıyoruz. Ertürk Bey bugüne kadar rastladığım en komik adamlardan biri. O kadar komik şeyler anlatıyor ki gülmekten karnıma ağrılar giriyor. Kirli kıyafetlerimi çamaşırhaneye gönderip yıkattırıyor bu arada ben de havuza girerek serinliyorum. Eşyalarımı toplayıp gitmek için hazırlandığımda telefonumun bozulduğunu farkediyorum. Ertürk Bey beni çarşıda bir telefoncuya yönlendiriyor ama gittiğim telefoncu beni üç saat bekletmesine rağmen telefonumu tamir edemiyor. Sağdan soldan nerede tamir edebileceğimi sorduğumda herkes bu telefonu ancak Osman abi tamir eder diyor. Ben de Osman abinin yerini öğrenip dükkanına gidiyorum. Telefonumun sorununu kısaca anlattıktan sonra Osman Abi 15 dakikada tamir edip eskisinden de daha iyi çalışır bir vaziyette telefonumu geri veriyor. Her türlü telefonu sorunu ne olursa olsun tamir edebileceğini söyleyen Osman abi, kullanıcılara önemli bir uyarıda bulunmayı da ihmal etmiyor. Diyor ki; ‘’Telefonunuz suya düştüğünde bataryasını çıkarıp hiçbirşeyine dokunmadan hemen tamirciye götürün’’ Bence Osman abinin bu uyarısına kulak asmalı, ıslanan telefonumuzu kurcalamadan en yakın tamirciye götürmeliyiz...

Beni yolumdan eden efsane
Telefonumu aldıktan sonra Akçakoca’ya geçmek için bisikletime biniyorum. O anda yanıma iki kişi gelerek nereye gittiğimi soruyor ben de Akçakoca’ya gideceğimi söylüyorum. İçlerinden biri Karasu’dan çıkarken yolun sağ tarafında bulunan Küçükboğaz köyüne gitmememi tembihliyor. Neden diye sorduğumda verdiği cevapla daha çok şaşırıyorum. Eğer o köye gidersen ne bir lokma ekmek ne de bir bardak su verirler, sana çok kötü davranacakları gibi seni köyden kovarlar diyerek anlatmaya devam ediyor: ‘’Maden Deresi ve Küçükboğaz gölü arasında kurulu olan bu köyü geçmek için eskiden köprü yokmuş. İnsanlar karşıdan karşıya geçmek için sandal kullanıyorlarmış ama bu sandallara binmek için de para ödemek gerekiyormuş. Para ödemeyen kimseyi karşıya geçirmeyen köylüler oradan geçen yolculara büyük sıkıntılar yaşatıyorlarmış. Bir gün Hazreti Hızır’ın yolu o köye düşmüş ve benim param yok beni karşıya geçirir misiniz demiş. Köylüler bunu kabul etmeyince Hazreti Hızır da bu duruma çok kızarak ceketini suya atıp üzerine binerek karşıya geçmiş ve lanet olsun bu köye demiş. Aradan biraz zaman geçtikten sonra köye bir hastalık çökmüş ve o köyde yaşayan herkes ölmüş. Adamın anlattığı bu efsane beni yolumdan ediyor. Çünkü tam benlik bir durum ve ben de Akçakoca’ya gitmekten vazgeçerek Küçük Boğaz köyüne gitmeye karar veriyorum.

Küçük Boğaz köyüne girdiğimde köy kahvehanesinde oturan genci yaşlısı herkes beni ilgiyle karşılıyor. Yolcu olduğumu, cebimde hiç paramın olmadığını, hem acıktığımı hem de bir gece kalabileceğim bir yer aradığımı söylüyorum. Bana yolda anlatıldığının aksine herkes gel bu gece benim misafirim ol diyerek karşılık veriyor. Öyle sıcak ve samimi bir ortam var ki, değil bir gece on gece bile onlarla kalabilirim. Oturduğumuz masa gittikçe kalabalıklaşıyor. Hepsi de zeki insanlar ve çok kaliteli espriler yaparak etrafa neşe saçıyorlar. Ben de gazeteci olduğumu, yolda karşılaştığım kişileri ve bana anlattıkları efsaneyi onlara anlatarak işin aslını öğrenmek istiyorum. Gerçek hikayeyi köylüler anlatınca yolda karşılaştığım o iki kişiye daha çok kızıyorum. Küçükboğaz Küçük Karasu köyüne bağlı bir mahalleymiş ve Karasu’nun ilk yerleşim yeri burasıymış ama köy Maden Deresi ve Küçükboğaz gölü arasında kurulduğu için eskiden her tarafı bataklıkmış. Bataklığın olduğu yerde de sıtma ve kolara hastalıkları yaygın olur. Bu hastalıklardan dolayı binlerce kişi hayatını kaybetmiş, hayatta kalanlar ise köyü boşaltarak şu an ki Karasu’ya yerleşmişler. Karasu’nun en büyük mezarlığı yine bu köydedir. Köylüler bunları bana anlatınca duygulanıyorum.

İlk defa bir köyden kovuluyorum ve ağlamak üzereyim
Köy muhtarı nı da çağırın hem fotoğraf çekiliriz hem de muhtarın da anlatacakları vardır diyorum. Köy azası telefonla arayıp muhtarı çağırıyor. Muhtar geliyor ama ayrı bir masaya geçip oturuyor. Neden öyle davrandığına kimse bir anlam veremiyor. Hemen yanına gidip kendimi tanıtıyorum. Yüzüme bile bakmayan muhtar; ‘’derhal köyümü terk et, bu köyde gazeteci istemiyorum’’ diyor. Muhtarın bu tepkisiyle neye uğradığımı şaşırıyorum. Hayırdır ne oldu, bilmeden bir hata mı yaptım diye soruyorum o da bu köyle ilgili kötü şeyler yazarsın diyor. Neden kötü şeyler yazayım ki, hem herkes bana çok iyi davrandı diyorum ama muhtar beni dinlemek bile istemiyor ve ardına bile bakmadan defol git köyümden diyor. Çaresiz bir şekilde başımı önüme eğerek köylülerin yanına gidip muhtarın beni kovduğunu söylüyorum. O an ortam buz kesiliyor ve ben ağlamamak için kendimi zor tutuyorum. Bisikletime binip köyden çıkınca arkamdan üç tane arabanın geldiğini farkediyorum. Yanıma yanaşan ilk araçta Mustafa abiyi görüyorum. Bana; ‘’Hasan beni takip et’’ diyerek önüme geçiyor. Onlar önde ben arkada Küçükboğaz köprüsünün kenarında duruyoruz. Herkes arabalardan inip yanıma gelerek benden özür diliyor ve onların da en az benim kadar üzgün olduklarını gözlerinden okuyabiliyorum. Mustafa abi; ‘’Sen bizim misafirimizsin kesinlikle seni bırakmayız’’ diyor, diğerleri de onu destekliyor. Muhtarın beni kovması hepimizde soğuk duş etkisi yaratmıştı. Muhtar beni on defa kovsa bile o köyle ilgili orada tanıdığım insanlarla ilgili kafamdaki güzel şeyleri asla silemez ve sırf muhtar beni kovdu diye o köyü asla kötüleyemem. Çünkü kötüleyecek bir şey bulamıyorum...

Biraz sonra başka bir araç daha yanaşıyor, gelen köylüler şehir merkezinden benim için pizza getirmişler. İştahsız olmama rağmen ısrarla pizzayı yediriyorlar ve ardından geceyi geçirmem için Mustafa abi beni evine götürüyor. Sabah erkenden uyanıp Mustafa abiyle kahvaltı yaptıktan sonra Akçakoca’ya doğru yola çıkıyorum.

Pompa kayıp, teker patlak
Öğleden sonra Akçakoca’ya varınca denize sıfır muhteşem bir manzarası olan Tezel Camping’de çadır kuruyorum. Orada haftasonunu geçirmek için Ankaradan gelen Barbaros ve Sedat’la tanışıyorum. Ben haftalık yol hikayelerimi yazarken onlar da mangalda sucuk pişirip soğuk kolayla bana ikramda bulunuyorlar. Ertesi sabah çadırımı topladığımda bisikletin ön tekerinin patladığını görüyorum. Malzeme çantamdan yama çıkarıp patlayan tekeri onarıyorum ama yolda gelirken pompayı kaybettiğim için tekere hava basamıyorum. İmdadıma Sedat yetişiyor ve tekeri alarak kendi arabasıla çarşıya gidip hava basıyor. Ben de Delta Bisiklet’ten Ulaş Baydar’ı arayıp yeni bir pompa, ayna, pedal, pil ve çorap istiyorum. Siparişlerimi aynı gün bir sonraki durağım olan Ereğli’ye gönderiyor. O gün bisikletime hiç binmiyorum. Benim Akçakoca’da olduğumu öğrenen Düzce İl Kültür ve Turizm müdürü Özcan Budak ve Belediyenin basın ve halkla ilişkiler müdürü Mine hanım beni ziyarete geliyorlar. Akşam yemeğini onlarla birlikte bir balık restaurantta yiyoruz. Yemek esnasında gözüme güzel bir gün batımı kompozisyonu ilişiyor ve hemen makinamı alıp birkaç fotoğraf çekiyorum. Özcan bey Akçakoca’nın Türkiye turizmi için büyük bir potansiyele sahip olduğundan bahsediyor ve İşadamlarını yatırım yapmaya davet ediyor...

Tezel Camping’de bir gece daha kalıyorum ve yolculuğumun ilk haftasını tamamlıyorum. İlk haftamda toplamda 421 km yol yapmışım. İstanbul’da 80 kilo iken Akçakoca da tartılınca 76 kilo olduğumu görüyorum...

Daha fazla fotoğraflar için: (link) adresine girebilirsiniz.
 
Scudo

naz34

Forum Bağımlısı
Kayıt
10 Ağustos 2007
Mesaj
829
Tepki
1.120
Şehir
Pendik, İstanbul
Bisiklet
Carraro
Keyifle okuyacağımız bir sonraki bölümü merakla bekleyeceğim bir gezi olmuş..
Geziyi yapan Hasan Söylemez'e de, Sevgili Ulaş sana da çok teşekkürler..

Yalnız bunları yazmadan geçemeyeceğim:

1- Fotoğraflar çok az. Anlatım çok hoş olsa da yazı içinde uğranılan yer ve kişilerin görüntülerini burada görnmek isterim..
2- Fotoğraflar yazı içindeki ait olduğu bölüme konursa çok daha anlaşılır olacaktır..
Örnek: ilk başta konulmuş olan foto. epey aşağıda yer alan
"Sabah kahvaltısında çekirdek ve bira " konusunun fotoğrafı ...İkisinin farklı yerlerde oluşu yazının bütünlüğünü sağlamıyor..
Ben önce foto.ları es geçerek yazıyı baştan sona okudum..Sonra fotolara bakarak hangi bölümün görüntüsü olduğunu anlamaya çalışarak bi daha okudum..

Yine de bu güzel paylaşım için çok teşekkürler..Sona erene kadar arkası yarın gibi izlemeye devam edeceğiz kuşkusuz..

Esenlikle kalınız...
 

cabir

Üye
Kayıt
4 Şubat 2008
Mesaj
19
Tepki
14
Şehir
ALMANYA/ Nürnberg
İsim
Oktay Genc
Günlukleri ne güzel kaleme dökmüssün. Daha cok haber bekliyoruz. saygilar
 
  • Beğen
Tepkiler: faruk eker

SerkanEriş

Bisiklet Meraklısı :)
Kayıt
14 Eylül 2004
Mesaj
321
Tepki
170
Yaş
45
Şehir
Ankara
İsim
Serkan Eriş
Başlangıç
1990—91
Bisiklet
KTM
Bisiklet türü
Yol bisikleti
İnsanlarımızın hala bu kadar yardımsever olması ne kadar güzel.
 

BF Okuru

Üye
Kayıt
6 Eylül 2004
Mesaj
0
Tepki
2
Fotoğrafların bir kısmıda www.hasansoylemez.com'da en altta yer almaktadır..Yolculuğu şuanda yazılarından anlaşılacağı üzere çok güzel gidiyor..Yolu açık olsunn
 

samet_özdemir

Forum Bağımlısı
Kayıt
31 Mart 2010
Mesaj
1.292
Tepki
1.130
Şehir
Pendik
fotoğraf sergisi yapacak gittiği illerde o yüzden fotoğrafları burada yayınlamıyordur çok güzel anlatmış süper geçiyo turu anlattığını göre en çok korktuğu yer karadenizdi ama şuana kadar sorunsuz gidiyo sanırım.
 

oguzhanzed

Daimi Üye
Kayıt
21 Nisan 2010
Mesaj
388
Tepki
309
süper bi konu,süper bi yazı kıskanmıyorum desem yalan söylerim.
ama artık benim için bunlar sadece hayal.ama bu hayallerini gerçekleştirenede en içten sevgi ve bizimle paylaştıkları için teşekkürler.
 

Delta

Forum Demirbaşı
Kayıt
12 Mayıs 2010
Mesaj
463
Tepki
611
Şehir
İstanbul
İsim
Delta
Bisiklet
Geotech
Yol hikayeleri 2. hafta

Amele yanıkları için müthiş çözüm!
Kavurucu güneşin altında pedal çevirmekten sakallarım ve ten rengim değişiyor. Başımdaki Kaskın ve gözümdeki gözlüğün kapattığı yerler haricinde yüzümde meydana gelen renk değişimi çok komik bir görüntü oluşturuyor. Bazen gözlüğü çıkarıp gidondaki dikiz aynasından kendime bakarak gülüyorum. Vücudumda ise amele yanıkları var. Kollarım, boynumun açıkta kalan kısımları, bacaklarımın diz kapakları ve ayak bilekleri arasındaki bölgeler çikolata rengindeyken vücudumun diğer kısımları bembeyaz. Akçakoca'dan Ereğliye giderken bir değişiklik yapmak istiyorum ve amele yanıklarından kurtulurum düşüncesiyle üstümdeki t-shirt'ü çıkartarak yarı çıplak bir vaziyette yola devam etmeye karar veriyorum. Ağva'da tanıştığım Zübeyir abi bana bir güneş kremi! vermişti. Ter kokumu bastıracak kadar da güzel koktuğu için sürekli onu kullanıyordum. İşte o kremle sırtımı, kollarımı, bacaklarımı, yüzümü, gözümü her yerimi sıvayıp asılıyorum pedallara.

40 km'lik yol bana 400 km gibi geliyor
Yollar çok dar ve her tarafta yol yapım çalışmaları var. Ayrıca trafikte normal taşıtlardan çok iş makinaları ve kamyonlara rastlıyorum. Acil şeridi diye bir şey zaten yok, dikiz aynam kırık, arkamdan gelen araçları göremiyorum, kamyonlar vızır vızır geçerek beni yoldan çıkarıyorlar vs. Bu yolu sağ salim bitirip Ereğli'ye varırsam kendimi çok şanslı hissederim. 40 km'lik yol bana 400 km gibi geliyor. Ha gayret başaracaksın, bitiyor işte diyerek kendi kendimi teselli etmeye çalışıyorum ve Nihayet Ereğli'ye varmak üzereyken bisikleti yol kenarında alem yapan üniversiteli gençlerin yanına çekip biraz dinleniyorum.

Istakoz gibi kızarıyorum
Yarı çıplak vücudum güneş kremi! Sürmeme rağmen ıstakoz gibi kızarıyor ve sırtıma dokunduğumda çok kötü yandığının farkına varıyorum. Hemen üzerime bir t-shirt giyinip kalan yolu tamamladıktan sonra Ereğli'ye giriyorum.

Bisikletimin ilk genel bakımı
Ereğli'de ilk olarak kargoya uğrayıp Ulaş'ın İstanbul'dan gönderdiği malzemelerimi alıyorum. Ardından bisikletime bakım yapabileceğim bir bisikletçi ararken bana Bike Service'yi tarif ediyorlar. Bike Service'ye gidip Nazım abiyle tanışıyorum. Açlığımı ve susuzluğumu gideren Nazım abi, bisikletimin genel bakımını da yapıp beni yolcu ediyor...

Ereğli Belediye Başkanı ve Ereğli'li bisikletliler
Ereğli Zonguldak'ın küçük ve şirin bir ilçesidir. Orada yaşayanlar Ereğli için küçük İstanbul diyorlar ama nedense ben İstanbul'a hiç benzetemedim. Ancak şunu söyleyebilirim ki; Ereğli bağlı olduğu Zonguldak'tan daha gelişmiş ve daha modern bir ilçe. Belki bundan dolayı kendilerine küçük İstanbul diyorlar... Burası benim için çok önemli. Çünkü dünyanın en büyük demir çelik fabrikalarından birine sahip ve ben bu fabrikada çekim yapmak istiyorum. Böyle büyük bir fabrikada çekim yapmak için kolay kolay izin alınamayacağını tahmin ettiğimden dolayı belediye başkanı Halil Posbıyık'ın yanına gidip bana yardımcı olmasını istiyorum. Beni çok iyi karşılayan Posbıyık, yardımcılarına fabrikaya girmemi kolaylaştırmaları için yetkililerle görüşmeleri talimatını veriyor. Başkanla çay içip sohbet ederken çadırda kalacağımı öğrenince de; Sen burada benim misafirimsin, seni çadırda yatırmam diyerek tekrar telefonla birilerini arayıp otelde yer ayırttırıyor. Başkanın bu misafirperverliği beni gayet memnun ediyor ve belediyeden ayrılıp kalacağım otele giderek sıcak suyla güzel bir duş alıyorum. Ardından dün telefonla beni arayan Ereğli Bisikletliler Derneği Başkanı Fatih Bey otele gelip beni alıyor ve bir çay bahçesine gidip diğer bisikletlilerle buluşuyoruz. Hepsi de bisiklete gönül veren çok güzel insanlar. Gönüller bir olunca da sanki yıllardır bir birimizi tanıyormuşuz gibi bir ortam oluşuyor ve saatlerce oturup uzun uzun bisiklet konuşuyoruz...

Erdemir Çelik Fabrikası'nda çekim izni alamıyorum
Ertesi gün belediyeye gittiğimde demir çelik fabrikasında yapacağım çekim için izin alınamadığını öğrenince hayal kırıklığına uğruyorum. Fabrikaya girebilmek için bir sürü yasal prosedür varmış ve bu prosedürleri yerine getirebilmek için en az bir hafta beklemek gerekiyormuş. En son Ankara'yla görüşülüp onay alındıktan sonra ancak fabrikaya girmeye izin veriliyormuş. Bu mış muşlar canımı sıkıyor. Bir kez daha şansımı deneyip fabrikanın kurumsal iletişimiyle ben görüşüyorum ama sonuç değişmiyor. Eğer istersem onların fotoğrafçısı benim için fotoğraf çekebilir ve hatta o fotoğrafları kendim çekmişim gibi kullanabilirmişim diyorlar. Başkasının çektiği fotoğrafı insanlara ''ben çektim'' demek kadar büyük bir dolandırıcılık olmadığı için kabul etmiyorum. Karadeniz'in en önemli karakteristik özelliklerinden biri olan Erdemir Çelik Fabrikası'ndan maalesef fotoğraf çekemeden Ereğli'den ayrılıyorum...

Mustafa abi'nin karpuz dergahı!
Ereğli-Zonguldak arasında aşmam gereken çok uzun bir rampanın olduğunu günler öncesinden öğrenmiştim. Her ne kadar gözümü korkutmuyor desem de yine de aşacağım rampayı düşündükçe dizlerimin bağının çözüldüğünü söyleyebilirim. Ereğli'den çıkar çıkmaz Kepez mevkiinde tezgahı boş bir manavcı el sallayarak; ''önünde uzun bir rampa var. Gel önce bir soluklan sonra çıkarsın'' diyor. Çaresiz yanaşıyorum tezgahı boş manava ve bana ekmek arası tavuk ısmarlayan Mustafa abiyle tanışıyorum. Turist gibi birinin Mustafa abiyle oturduğunu gören çevredekiler de toplanmaya başlıyor ve yeni gelen karpuzlardan bir tane kesilerek koyu bir muhabbet başlıyor. Benden iki hafta önce de bir fransızın geldiğini anlatan Mustafa abi onun işinin benimkinden daha zor olduğunu söylüyor. Çünkü o fransadan başlayarak Moğolistan'a kadar yürüyerek gidiyormuş. Onu da yoldan çevirmişler ve karpuz kesip karnını doyurarak göndermişler... Mustafa abi ve arkadaşlarının sıcak ilgisi hoşuma gidiyor ama yol zorlu, rampalar uzun ve benim artık gitmem gerekiyor...

Vücut ısım o kadar yüksek ki, su içtiğim zaman yüzümden buharlar çıkıyor
Önüme çıkan son yokuşu da pedal çevirmeden indikten sonra ufukta esentepe rampasını görüyorum. Hafif eğimlerle başlayan bu rampa gittikçe daha dik ve sarp bir hale geliyor. Kendimi fazla yorup enerjimi tüketmemek için onar dakika arayla dinlenerek tırmanmaya çalışıyorum. Her ne kadar onar dakika dinlenerek yola devam etsem bile inanılmaz derecede yoruluyor ve kan ter içinde kalıyorum. Vücut ısım o kadar yüksek ki, su içtiğim zaman sanki yüzümden buharlar çıkıyor, alnımdan akan terler gözüme kaçıyor, gözlüğüm buğulanıyor, nefes almakta güçlük çekiyorum. Artık pedal çevirerek yol arkadaşımı o rampadan çıkaramayacağımı anlayınca bu defa ben onu taşıyorum. Yaklaşık altı buçuk kilometrelik rampayı nihayet ite kaka bitirip zirveye ulaşıyorum. Yollar genelde virajlı ve etraf ormanlık alan olduğu için arkamı dönüp beni zorlayan o rampanın fotoğrafını çekemiyorum. Ancak Esentepe zirvesini ve aşağıda kalan köyleri gösteren fotoğrafa baktığınızda neler yaşadığımı az çok tahmin edeceksiniz...

Zirveye çıkışımı böğürtlenlerle kutluyorum
Her yokuşun bir inişi vardır. Beni maymuna çeviren bu yokuşu çıktıktan sonra bunu kutlamam gerekiyordu ve bisikletim Kurtik'i (Kurtik bisikletimin adı. Muş'un en yüksek dağı) yol kenarında gördüğüm böğürtlenlerin yanına çekiyorum. Etrafta o kadar fazla böğürtlen var ki hepsi de; beni ye beni ye diye sessizce bağırarak kutlamama ortak olmak istiyorlar. Parmaklarıma batan dikenlere rağmen topladığım böğürtlenlerin bir kısmını mideye indiriyorum bir kısmını da nevale olarak çantama koyuyorum. Elimi yüzümü kıpkırmızı yapan zirvedeki bu böğürtlen partisi bana hem enerji hem de neşe veriyor. Sanki o zorlu rampayı ben çıkmamışım gibi bütün her şeyi unutarak artık mutlu bir şekilde inişe geçiyorum. Rüzgar o kadar tatlı esiyor ki kendimi uçuyormuşum gibi hissediyorum. Sırf bu kısa süren inişleri yaşamak için bile kilometrelerce rampayı defalarca çıkmaya değer...

Ölmenin yaşamaktan daha kolay olduğu kent
İki tane dar ve kısa tüneli geçtikten sonra Zonguldak'a girmek üzere olduğumu genzime vuran kömür kokusundan anlıyorum. Emeğin başkenti, karaelmas diyarı, ölmenin yaşamaktan daha kolay olduğu, Türkiye tarihinin şahit olduğu en büyük işçi direnişinin sembolü, maden ocaklarındaki göçükler ve grizu ptlamalarıyla adını sık sık duyduğumuz, acının ve gözyaşının kömür karasıyla yüreklere kazıldığı, yöneticilerinin bile sahip çıkmakta aciz kaldığı, Karadenizin yetim çocuğudur Zonguldak. Burada diğer yerlerde olduğu gibi kısa bir süre kalıp yola devam etmeyi düşünmüyorum. Zonguldak'ı insanlarını ve maden ocaklarını yakından tanıyıp belgelemek için en az bir hafta kalmam gerekiyor. Şehre girip çadır kurabileceğim bir yer arıyorum ama şehri baştan sona gezmeme rağmen çadır kurabileceğim güvenli bir yer bulamıyorum. Tekerim de patlayınca sahildeki çay bahçelerinden birinin önünde çaresiz bekliyorum. Etrafa göz gezdirirken Zonguldak Gazeteciler Cemiyeti tabelasına gözüm ilişiyor. Hemen bisikletimi bir mısırcıya emanet edip gazeteciler cemiyetine giderek meslektaşlarımdan yardım istiyorum. Şansıma cemiyette karşılaştığım ilk kişi cemiyet başkanı Derya Akbıyık oluyor. Derya bey'in yardımıyla önce bisikletimi cemiyet binasına alıyorum ardından akşam yemeğimi yiyip geceyi geçirmem için Derya bey'in ayarladığı otele geçiyorum.

Maden ocaklarına giriş izni yok ama pes etmiyorum
Ertesi gün ilk işim TTK'ya giderek maden ocaklarında çekim yapabilmek için izin talebinde bulunuyorum. Karadon'daki grizu faciasından sonra çekim izni almak çok zor. Bu nedenle başvuruma anında olumsuz cevap alıyorum. Bisikletle o kadar yol gelmişim, Zonguldak'ta bir hafta kalacam ve maden ocaklarında çekim yapamadan ayrılacam. Bunu düşünmek bile canımı sıkıyor ama pes etmiyorum. Sonucu ne olursa olsun maden ocaklarına girmeliyim diyerek bu defa başka birilerini devreye sokuyorum. Sonunda istediğim izni koparıyorum ancak dijital makinayla maden ocağına giremeyeceğimi öğrendiğimde bir kez daha hayal kırıklığına uğruyorum. Ben daha İstanbul'dayken Öznur Kılıç'la madencilerle ilgili belgesel çekimi yapmayı planlamıştık. Zonguldak'a geçtiğimde gerekli izinleri aldıktan sonra Öznur'a haber verecektim o da otobüse atlayıp yanıma gelecekti. Dijital makinayla ocağa inemeyeceğimizi öğrenince hemen Öznur'u arayarak gelirken yanında bir tane de analog makine getirmesini söylüyorum. Artık gerekli hazırlıklarımı yaparak heyecanla yarın sabahı bekliyorum.

Madenci belgeseli için envanter topluyorum
Bu arada Zonguldak ve madencilerle ilgili resmi bilgiler ve istatistikleri öğrenmek için valiliğe gidiyorum. Valilik Özel Kalemle defalarca görüşmeme rağmen Vali'den randevu alamıyorum. Randevu alamadığım gibi olumlu olumsuz hiçbir şekilde kimse geri de dönmüyor. Onların bu vurdumduymazlığından sonra Zonguldak Gazeteciler Cemiyeti Başkanı Derya Akbıyık, Türkiye Maden İşçileri sendikası ve TTK'dan aldığım bilgilerle Zonguldak ve madencilerle ilgili çekeceğim belgesel için envanterlerimi topluyorum...

Maden ocaklarının perde arkasını çekiyoruz
Sabah saat altı buçukta otogara giderek Öznur'u alıyorum ve çekim yapmak için kahvaltı bile yapmadan maden ocağına gidiyoruz. Oradaki yetkililer resmi iznimiz olmadığından dolayı yer altına girmemize müsaade etmiyorlar ancak diğer yerlerde rahatça çekim yapabileceğimizi söyleyerek yanımıza bir de refakatçi veriyorlar. O gün akşama kadar madencilerin yer altı çalışmaları dışında bütün perde arkasını çekiyoruz. Sonra gazeteciler günü nedeniyle cemiyette düzenlenen kokteyle katılarak yerel gazetecilerle tanışıyoruz...

Istakoz gibi kızarmamın nedenini anlıyorum
Zonguldak'ta yaşadıklarım ve yaptığım çekimleri ileriki zamanlarda hazırlayacağım belgeselde detaylarıyla anlatacağım. Ha unutmadan söyleyeyim Zübeyir abinin verdiği güneş kremi! güneş kremi değilmiş. Güneşe çıkmadan vücudu bronzlaştıran bir maddeymiş. Demek ıstakoz gibi kızarmamın sebebi de bu maddeyi sürmemden kaynaklanıyormuş. Eğer güneşe çıkmadan bile bronzlaştırıyorsa güneşe çıkıldığında nasıl mercek etkisi yaptığını sırtımın soyulmasından anlıyorum. Allah'tan Öznur gelirken yanında gerçek güneş kremi getirmişti de artık onu kullanıyorum...

Bugün yine aç kalmıyorum
Öznur'u otogardan İstanbul'a yolcu ettikten sonra ben de Bartın'a geçmek için yola çıkıyorum. Bartın Zonguldak arası 90 km. öğleden sonra saat 16.00'da yola çıktığım için akşam karanlığına kalmadan Bartın'a ulaşmam imkânsız. Nerde akşam orda sabah düsturuyla yükleniyorum pedala ve karanlık çökmeye yakın kendimi Çaycuma'ya atıyorum. Çaycuma girişinde dikkatimi evlerinin önünde arpa eleyen sevimli bir teyze ve yanında oturan sevimli bir amca çekiyor. Yanlarına doğru gittiğimi gören amca ayağa kalkarak beni karşılıyor. Bisikletimden inip ben de onlarla oturuyorum. Bana soğuk ayran ve gözleme ikram ediyorlar. Hatta gazeteye sardıkları iki gözlemeyi de yolda acıktığımda yemem için çantama koyuyorlar. Mehmet amca 79 yaşında madenden emekli ama hiçte yaşını göstermiyor. Bunun sırrını sorduğumda hayata hep pozitif baktığını ve doğal ürünlerle beslendiğini söylüyor. Yüzleri daima gülen bu aile benim de yüzümü güldürüyor. Mehmet amcadan aldığım pozitif enerjiyle Çaycuma'ya giriş yapıyorum.

Ayşe teyze yolculuğumun bir özeti gibiydi...
Zonguldak'ın şirin bir ilçesi olan Çaycuma'nın insanları da çok şirin ve cana yakın. Yolda karşılaştığım trafik polislerinden çadır kurabileceğim güvenli bir yer soruyorum. Onlar da dışarıda kalmamın güvenli olmayacağını söyleyerek beni belediye çay bahçesine götürüyorlar. Çay bahçesinin sorumlusu olan Sadık bey beni boş olan bir öğrenci evine götürüyor. Okul sezonunda öğrencilere kiraya verilen bu evler yazın tatil amaçlı gelen kişilere gündelik kiraya veriliyormuş. Param olmadığı için benden para istemiyorlar tabii. Geceyi öğrenci evinde tek başıma geçirdikten sonra sabah erken uyanıp kahvaltı yapabileceğim bir yer arıyorum. Çarşıda gezerken bir simitçi dükkânının önünde bana gülümseyerek bakan bir teyze görüyorum. Galiba aradığım yer burası diyerek duruyorum simitçi dükkânın önünde ve teyzecim merhaba diyerek selam veriyorum. Başta beni turist sanan teyze aaaaaa sen turist değil misin diyerek yerinden kalkıp yanaklarımdan öpüyor ve oturduğu masaya buyur ediyor. Simitçi Ayşe teyzenin bu ilgisi beni o kadar mutlu ediyor ki sevinçten havalara uçuyorum. Karnın aç mı yavrum dur sana yiyecek bir şeyler getireyim diyerek sorduğu soruya cevap vermeme bile fırsat vermeden içeri girip bana poğaça ve taze patates kızartması getiriyor. Teyzem bir güzel karnımı doyurduktan sonra mataramda ısınan suları da değiştirip beni yolcu ediyor. Gerçek bir Anadolu kadını olan Ayşe teyzenin bu karşılıksız şevkat gösterisi hayatın ve mutluluğun anlamının bir özeti gibiydi. Mutluluktan ağzım kulaklarıma varıyor, aradığım o paha biçilemez şeyi bulmanın sevinciyle oradan ayrılarak Bartın'a pedal basmaya devam ediyorum...

İkinci haftanın sonunda toplam 673 km yol yapmışım ve 76 olan kilom 75'e düşüyor.
 

karacasus

Üye
Kayıt
27 Mayıs 2008
Mesaj
68
Tepki
33
Şehir
istanbul
Hasan arkadaşımızı kıskanmıyorum diyecek kimse yoktur bu forumda herhalde. yaşadıklarını okumaktan o kadar keyif alıyorum ki 1 hafta daha geçsin diye sabırsızlıkla bekliyorum.

özellikle kafamın bir şeylere bozuk olduğu zamanlara denk geldi 2 yazıyıda okudumam. Her ikisinde de problemlerim uçtu gitti kafamdan. sanki o rampalardan Hasan değilde ben iniyorum gibi hissettim okurken. Hala böyle yardımsever, iyi niyetli insanların varlıklarından haberdar olmak çok güzel bir duygu.

Umarım kazasız belasız güzel bir yolculuk olur.
 
  • Beğen
Tepkiler: faruk eker

Furkan Yavuz

Forum Demirbaşı
Kayıt
5 Ağustos 2009
Mesaj
527
Tepki
267
Şehir
İstanbul
Bisiklet
Salcano
Gezi öyle harika ki hakkında yorum bile yapamıyorum. Fotoğraflar deseniz bambaşka bir de anlatım... Yolunuz açık olsun
 
  • Beğen
Tepkiler: faruk eker