Bisikletsever genel anlamda yalnız insan mıdır?

Ne düşünürsünüz bu konuda?

Yalnız olmanının bisikletle pek alakası yok, yalnız insanlar da bisiklet sevebilir, aksine bisiklet yalnız insanı sosyalleştirebilir, sadece uzun zamandır yalnızsa , onu aşması zor olur, şöyle 2-3 haftalık anadoluya doğru bir tur yalnızlığını giderir

Metropoldeyse bisikletli, tabii ki yalnızdır dev gibi binaların, onca kalabalığın ve sıkışık trafiğin içinde...

Çok yalnız başıma bisiklet sürdüm grup olarakda sürdüm ikisi çok farklı ama insanın psikolojisi bazen götüremiyor grup işini

Uzun Turlara yalnız çıkmıyorum.Ama yalnızlığı da severim.

Edebiyat ile hemhâl olup anlatmak gerekirse öyle yapalım.
Yalnızlık, insanın kendi özüyle buluşmasıdır aslında. İnsanlardan, öfkelerden, tasalardan, streslerden, kavgalardan birkaç saatliğine de olsa sıyrılıp bir tepeye çıkmak olabilir bu. Yollara döküp kendini, uzaklaşmak, hızlıca... Rabbinin kendisine lutfettiği Dünyaya ulaşmaktır bir bakıma. Kendi inşa ettiğimiz Dünyadan çıkarak gerçekliğe doğru, hakikate doğru yol almaktır.
İnsanların mizacı farklı farklı yaratılmıştır ki bu her konuda kendini gösterir. Atlar da dahil buna. Kendine yollarda yoldaş olacak demir bir at da güzeldir. Kimisi MTB'sini alarak yeşil kokularla dolu, taşlı tepelere çıkmayı sever. İnsan eli neredeyse hiç değmemiş yerlerde gerçek dünyaya girerek sessizliğe bürünür. Düşünür, susar; ama bilmelidir ki gönül susmaz. Kendini, içinin içini duyan ve onu en iyi şekilde anlayan birisiyle konuşur durur. İçten içe bir huzur hâli bürür kendini, yavaş yavaş. Kimisi de uzun yolların sevdalısı olmuştur. Esen rüzgarlar, süratler, üzerinden hızlıca geçip gittiği yollar, etrafta gördüğü dağlar, ağaçlar, ovalar... Farkında olmasa da, uzaktan uzağa gerçek dünyanın yolcusu olur Yol'cu da.
Yalnızlığı arzulamak aslında kavgalardan ve telaşlardan sıyrılmayı arzulayan ruhun açığa vurmasıdır. Bitecek bir hayatı, izahı dahi edilemeyen sonsuzluğa tercih etmenin anlamsızlığını yaşamaktır içten içe. Günümüzün depresyon hâlleriyle karıştırılmamalıdır ama. Şahsen söylemek gerekirse MTB'yi seviyorum, içiçe olmak, yakından görebilmek, hayatın farkına varabilmek... Değişir kişiden kişiye göre, böyle sorulunca dökülüverdi içimden
DÜZENLEME: Yalnızlık güzeldir fakat insan sosyal bir varlık olarak birbirleriyle iç içe yaratılmış. Yalnızlığı anlatmak için de birlikteliğe ihtiyaç var. Her şey dengeli olmalı tabi ki

ben her zaman tek çıkıyorum nedeni ise huyunu suyunu bilmediğim kişiler ile yola çıkmayı sevmiyorum.adama bir şey söylüyorsun ters cevap veriyor yaşım itibarı ile artık ters laflara pek gelemiyorum.zaten şehir içinde 3 kişiden fazla ekiple yola çıkmak pek sağlıklı değil.ancak ve ancak çocukluk arkadaşı,aynı binada oturulan komşu arkadaş ve 15-20 yıldan bu yana tanıdığım kişiler olursa yola birlikte çıkabilirim bu kriterler haricinde her zaman tek çıkıyorum.

Bisikletciler zeki insanlardir. Ben hic aptal bisikletci görmedim (ya da bana denk gelmedi)
Bisikletcilerin genelde yalniz ve ice donuk olmasi sosyallesme özürlü olmalariyla degil, sosyallesmeye gereksinim duymamalarindan olabilir. Zeki insanlar cevrelerine mudahil olmak istemezler, cevrelerinin de onlarin isine karismalarindan hoslanmazlar. Bizlerinki boyle bir durum. Zeki insanlar gerektigi noktada oyle bir sosyallesirler ki tum cevrelerini sasirtirlar. Ancak bir cok insanda yalniz kalma korkusu var ki bu insanlar bu fobileri karsisinda mecburen sosyallesmek zorunda kaliyor.
Ayni zamanda bisikletcilerin de deli ve siradisi bir tarafi oldugunu dusunuyorum. Bu ozelliklere sahip birisi zaten sosyallesmeye de pek ihtiyac duymaz.
Deliyiz, hatta bu gezegenden degil gibiyiz bazen. Oyle pedalla gunde 100-150 km yapmayi goze alabilecek dunyada kac babayigit var ki?
Kiymetinizi biliniz arkadaslar.

Genelde tempolar birbirine uymuyor.Uyduğum bir kişi var.Ya onla çıkıyorum yada her zaman tek

Bisikletçilerin çoğu asosyaldir. Kötü anlamda kullanmıyorum . Kendi kendilerine çoğu zaman yetebilen azla mutlu olabilen insanlardır , bu nedenle yalnızlığı severler

@alifurkan390 Ağzına sağlık hocam ne güzel yazmışsın

Çoğu zamanda grubun eğitim seviyesi , hayat standartlarınız ,yaş , siyasi görüş vs şeyleriniz uymaz.

Ben onyedi yaşında elemanla ne konuşayım şimdi. Küçümsediğimden değil kuşak farkı , ayrı dünyaların insanlarıyız biz.

sosyallık babında değilde tur konusunda bende tek çıkmayı seviyorum bisikeltim ve ben başka bir şeye ihtiyacım yok

Türkiye şartlarında bisiklet kullanan herkes yalnızdır. Ancak müstesna olan kendi kamusundan hemdem olacağınız beşerin bulunmasıdır. Hoş bir seda ararız hepimiz bisikletle ilgili. Ancak yekun olarak hepimizi yalnızlık kendi tarafına çeker. O hal gelir, yolla, akıp giden zamanla iç içe gireriz. Bisiklet kullanan bir birey yalnızdır, bisiklet için yapılan muhabbetler müstesna.

Grup ile bisiklet sürüş işini bir türlü tutturamadım daha doğrusu sevemedim. Kimi zaman ben yavaşlattım grubu kimi zaman da arkada kalanı beklerken sıkıldım. Şehirler arası tura çıkmadım ancak şehir içi turlarımda yalnız olmayı tercih ediyorum. Kendimi dinliyorum, sürüş performansımı da kendi keyfime göre ayarlıyorum. Tabi bu olması gereken şeklinde bir anlayışım yok. Tercih meselesi.

%95 tek çıkarım. tek çıkmayı da yeğlerim. hele birde anılarıma şahitlik eden şarkılar varsa

gayet asosyal, hayatında bisikletinden başka kimsesi olmayan zavallı insanlarız biz. yazık bize ya

Bisikleti zaten kafa dağıtmak ve yalnız kalmak için yapıyorum özellikle tanımadığım insanların arasına dalıp tura çıkmakla işim olmaz o bakımdan. Samimi arkadaşlarla kalabalık olmamak şartıyla olabilir ancak çevremde bisikletle ciddi olarak ilgilenen ayak uydurabilecek dostlar yok maalesef.

kulaklık takıp özgürce pedallamak gibisi var mı yaa.. "şurada biraz mola vereyim, bu sefer şu yola gireyim" gibi anlık kararlarla günübirlik turlar tadından yenmez oluyor ama uzun turlarda iki kişi olmak her zaman iyidir

Yeni insanlar tanimak yeni heyecanlar guzel
Alayina cikiyorum