Arkadaşlar ben Kırıkkale de yaşıyorum son bir senedir aynı zamanda memleketim, ama böyle memleket olmaz olsun ya rahatlamak, stres atmak, özgür hissetmek için bisiklet sürüyorum ama eve gelene kadar küfür ediyorum. Tabi şuan biraz sinirliyim çünkü az önce kaza tehlikesi atlattım (bir kez daha). Burda zaten bisiklet yolu yok olsa bana bile tuhaf gelirdi gerçekten o kadar yabancı buranın insanları bisikletliye ve insan haklarına. Bende hakkım olan en sağ şeritten gidiyorum hep ve devamlı sıkıştırmalara, kornalara, camdan el kol yapmalara maruz kalıyorum. Ama yapıcak bişey yok.
Bende alışmaya çalışıyorum, önüme atlayan arabaya yol veriyorum, beni adam yerine koymayıp geldiğimi gördükleri halde önüme atlayan yayaların sabırla geçmelerini bekliyorum, bazen tam geçecekken görüp duranlara da yol verip bekliyorum. Tabi o vatan hainine bakarmış gibi bakışlar eşliğinde.. ışıklarda trafiğin yavaş ilerlediği yerlerde yok dikkat çekmeden sürücüleri gıcık etmeden o yolda benimde hakkım olduğu izlenimini veriyorum, yeşil ışık yanmasına bi kaç saniye kala arabalar kalkmadan iki arabanın arasından geçip, kendimi gösterip, bi dahaki ışığa aynı anda ya da benim daha önce ulaştığımı görüp beni ciddiye almalarını sağlıyorum.
Ve inanıyorum ki bunları yapmaya devam ettiğim hergün daha fazla insan tarafından farkedileceğim ve yol verdiklerim, gülümsediklerim, kibarca uyardıklarım bi gün gelicek tanıyıp onlarda yol vericekler, gülümseyip selam vericekler, sıkıştırmayacaklar. Tabi Kırıkkale de hiç görmediğim ve olduklarını bildiğim diğer bisikletçilere de aynı şekilde davranıcaklar.
(kasıtlı olarak adam öldürmeye teşebbüs eden, minibüsçüler ve bi kaç kendini bilmez, altına çakal kasa bmw alınca adam oldum sanan, insanlıktan nasibini almamış yaratıkları hiç anlatmama gerek yok hepiniz karşılaşıyosunuzdur..)