Bugün bir bisikletli arkadaşımızı daha kaybettik.Yol kenarında grup halinde ilerleyen bisikletçilere, tüm trafik kurallarını hiçe sayarak son sürat çarpan bir araç… Sonuç: biri artık aramızda değil, üç kişi ise hastanede yaşam mücadelesi veriyor.
Sadece bisiklet sürüyorlardı. Sadece spor yapıyor, nefes almak istiyorlardı. Yolun kenarındaydılar, görünür kıyafetler giymişlerdi, kurallara uymuşlardı. Ama ne fayda? Beton yığınlarıyla dolu, sadece otomobillerin hüküm sürdüğü bu düzende bir kez daha ezildiler.
Her gün bisiklet süren birinin aklında şu cümle var artık: “Bugün sağ salim eve dönebilecek miyim?”
Ne özgürlüğümüz kaldı, ne huzurumuz. Şehirlerimizi arabalar kuşattı. Sessizliğimizi, güvenliğimizi, yaşama hakkımızı elimizden aldılar. Her sokak başı bir tehdit, her yol kenarı bir mezar potansiyeli. Biz bisikletliler artık görünmeyen birer hedefiz.
Yollar sadece araçlara ait değil!
Biz de varız, biz de yaşayacağız!
Biz bisiklete binerken ölmek istemiyoruz!
Lanet olsun bu beton sevdasına, lanet olsun sadece arabaların var olduğu bu düzene!
Bir arkadaşımız daha öldü, kaç kişi daha ölmeli ki ciddiye alınalım?