İnsan aniden durulur.Durulması için bir etki gerekir.Olağan durumun dışına gitmesi gerekir bir şeylerin.Yalnızca teknoloji değil,çok insan sevdiği işi yapamaması nedeniyle,sevdiği arzu ettiği yerde konumda da olamıyor.Mutsuzluk kaçınılmaz bir son.İç dünyalarımız yıkık.Gelişen dünyaya ayak uyduramayışımız,bu şaşkınlık bu mutsuzluk biraz da 'nesiller arası geçiş' Tam da bu geçiş arasındayız.Maziyi özlüyoruz,doğayı masumiyeti.gülmeyi ve hatta sevmeyi.Ama yapamıyoruz.O duyguları tadıp,artık bulamamak acı veriyor.Evet bir an ben de 'başımı göğe kaldırıyorum' kendime cevabını bilmediğim sorular soruyorum.Karşımdan insan yığını,kulağımda korna sesleri üzerime geliyor sanki.Artık kimsenin, hiçbir şey için hayatını adamadığını görüp;nefret tutsağı olmuş,saygıdan sevgiden yoksun bir toplumun parçası olamıyoruz.Kendi mutsuzluğu ile mutlu olmak kalıyor geriye insanın.Yapabiliyorsam/yapabiliyorsak ne ala...