Şimdiye kadar hep yalnız sürdüm. Nedense yalnızlığa alışığım. Hani kendi kendimin efendisi hesabı. Ne zaman yorulduğumu hissetsem duruyorum, psikolojik olarak bitkin hissetsem dönüyorum falan. Tabi buna istanbula geç gelmiş olmanın, çevremdeki insanların bisikletle ilgisi olmamasının da etkisi var. Hatta beni yalnızlığa alıştıran şey sanırım bu oldu. Her neyse işte... Şayet aranıza alır gel kardeş derseniz ben de katılırım, iş ve ev hayatı müsaade ettiği ölçüde.