Hüzün dolu bir gezi ...

Arkadaşlar merhabalar.Aranıza yeni katılan biri olarak yaşadığım bir olayı anlatma ihtiyacı duydum...

Balıkesir'de yaşayan 20 yaşında genç bir bilgisayarcıyım.Sinema ile ilgileniyorum.Geziyide boş geçirmemeye karar verdim.Hayata dair bişeylerde alacağım.Amacım "Türk halkının misafirperverliği".Bunuda kameram ile kayıt altına alıp küçük bir belgesel yapmayı planlıyorum. Ve istikamet:

Balıkesir-Bandırma-Çanakkale-Edremit-Balıkesir

Balıkesirden yola tek başıma çıktım. Balıkesir çıkışından sonra o güzelim yokuşlar, rüzgar ve sırtımdaki yük gerçekten benimle mücadele ediyordu.Elimdeki kamera ile güzel görüntüler alıyor, kamyoncularla selamlaşmalarımı çekiyorum ve gerçekten bana saygı duyan şöförlerede selamlarımı el sallayarak yolluyordum.Ve ilk yerleşim merkezi olan DEMİRKAPI'ya geliyorum.Lastikçinin yanında bir lokanta var.Rica ediyorum ve parasız bir adet çay istiyorum.Çayımı alıyorum içiyorum.Kaskım çok dikkatlerini çekiyor.Baya bi inceledikten sonra direk Demirkapıyı karşıma alıp ÖMERKÖY'e geçiyorum.

Köye vardığımda köy kahvesine girişimi yapıyorum.Benim umduğum o kalkış olmuyor.Amcalarla muhabbete başlıyoruz ve diyorum." Karnım aç " amcalarımda sağolsun biri beni alıyor.Evde sofrasını açıyor.Taze fasulyemizi yedikten sonra annemizin elini öpüp yola çıkıyoruz.Yollar çok güzel artık yokuşlar yok Bandırmaya kadar.Ve Susurluğa geliyorum.Susurlukta Yörsan direnişçileriyle sohbet etmeye başlıyoruz.Dialoglarımız çok güzel ve Yörsan'ın önünde duruyorum.Kameram ile bu insanların 400 tane aç işçinin gözyaşlarını yiyişini çekiyorum.Dayanamıyorum ve abimi arıyorum..

Abimi aradıktan sonra olay kopuyor.Babam ve annemin dırdırı yada dırdır demiyeyim endişesi bir abinin kardeşine olan öfkesine dönüşüyor.Ve ne yazık ki söylenmemesi gereken sözcük öbeklerinden sonra Gökhan daha fazla kalp kırmamak için Balıkesir'e dönmesini biliyor.Asıl niyetler anlaşılıyor ve endişe duyan onlarca insan boynuma atlıyor..

Merak ediyorum.20 yaşında olmayı geçtim. Gerçekten ailemi tekrar karşıma alıp hayır mı demeliydim.Yoksa yaptığım gibi gerimi dönmeliydim.Aklınızda olsun habersiz yada izinsiz değil tamamen bilgileri doğrultusunda KENDİ TERCİHİM olarak çıktım seyahate.

Okuduğunuz için teşekkkürler

en doğrusu yapılmış, ailenin ricası yerine getirilmiş ve kucaklaşılmış, ne güzel
elbet her zaman ailenin istediği en doğru seçenek olmayabilir. Bazen kendi inandığımız şeyler için diretmek veya anlatmak gerekir.
Ama bu olayda onları anlıyorum. Tek başına böyle bir gezi her zaman risk taşır. Umarım kendinize yoldaşlar bulursunuz, onların da bundan sonra içi daha rahat olur.

anlattığına göre doğru yapmışsınsın tebrik ediyorum az da olsa bu geziden türk halkının misafirperverliğini görmüş olmasın

Merhaba,yaptıgınız gezi gayet güzel olmuş bence,amacınızı bi nebze de olsa yerine getirmişsiniz.

Belki hattime degil ama aile ve bu tip geziler hakkında birsey anlatmak istiyorum.

Belki duymuşsunuzdur Yaşasın Yasam Bisikletle Türkiye Kıyıları Turu adında 52 günlük kocaman bir gezim var.Amacım mutlulugu yakalamak,insanlarla tanışıp büyümek,hem ögrenmek hem ögretmek.

Ailem kesinlikle karsı cıktı.Tabi korkularını anlıyorum,benimde cocugum olsa korkardım ama karsı cıkmaktansa onu anlamaya ve hayatı tanımlamasına izin verirdim.Direk izin vermekten bahsetmiyorum,cocugumun benim korkumu anlamasını,kendine 2-3 kat daha cok dikkat edip ona yarattıgım fırsatı başarıyla kullanmasını saglardım.

Bu sadece benim fikrim.Ama söyle bir gerceklik var... Eger birşeyi yapmak istiyorsan tetbirini alacaksın,arkandakilere anlatıcaksın,anlayıpta destek oluyorsa ne ala... yok senin olan hayatın önünde anlamsız bir bariyer kuruyorlarsa alıp cantanı cıkıcaksın.Yoksa inanın hayallerde kalmış bir macera insana sadece acı ve bi 10 yıl sonra kocaman bir pişmanlık verir.Yanlışım varsa söyleyin.Ben böyle düşünüyorum ve yasıyorum...

Suan Türkiye kıyıları turumun 17. gününde Zonguldak'tayım. Sarp sınır kapısından 2 kişi başlamıştık diger arkadasım zorlandıgı için bıraktı... yaklaşık 6 gündür tek basıma yolculuk yapıyorum o kadar ıssız yerlerden gectim o kadar cok rezillik yasadım ki anlatamam.Ama yasadıgım,ögrendigim güzel seylerinde hatti hesabı yok...

BU arada ailem artık cevresindeki insanlara gururla bahsediyorlar turumdan... yaşantımdan...

Ailemi özledim,yorgunum...

Ama Cok MUTLUYUM ve 20 yasındayım.

Feyyaz, çok güzel anlatmışsın hocam.Seni tebrik ediyorum.İnşallah proje mükemmel bir şekilde tamamlanır Hatta bir daha Balıkesir'e uğrarsan burdan devam ederiz.Sana iyi yolculuklar.

aileler elbette ki korumacıdırlar her zaman, ama geçirdiğimiz zaman bizim zamanımız ve geri dönüşü yok..dün geçti, yarın için düşünmek bir yere kadar ama bugün-şu an bizim elimizde.
haklılar ortalıkta vadi manyağı serseri-aptal ortada cirit atıyor, ama pısıp evde oturursak sokaklar onlara kalacak!
kötülüklere-pisliklere ancak biz dur diyebiliriz ve hayatımızı sadece biz yasayabiliriz.
zamanın değerini bilmek adına ben ailemi çok defa karşıma aldım, ama onlar yine de hep bizim en büyük destekçilerimiz.
annemim bir sözü var; 'anne olmayan ne hissettiğimi bilemez!' doğrudur, bilmiyorum-bilemeyiz.

Benim de yaşadığım şeyler.

Anne ve babanın neler hissettiğini anlamak zor değil.Onları suçlamak mümkün değil.Kimi aile bazı riskleri göze alıp atılgan, kendine güveni tam olan çocuk yetiştiriyor.

Fakat bazı ailelerde bu koruyuculuk o kadar çok oluyor ki,ufak yaşlarda elinize geçen fırsatları kaçırıyor, yeteneklerinizi geliştiremiyorsunuz.Özgüveniniz kırılıyor, yaş ilerledikçe gereksiz endişeler sarpasarıyor, ileri derecede anksiyete bozuklukları meydana gelebiliyor.

@ozgurluk_tutkunu
Merhaba Kardeşim,
Verdiğin kararın doğru ya da yanlış olduğunu söylemek bize düşmez. İlk başta senin aileni ikna etmen gerekecek. Ondan sonra yola çıkacaksın.
Bende geçen yıl 100 gün süren bir yolculuğa çıktım. Babam her ne kadar destekçi olsa da annemde bir o kadar karşıydı. Tabi bir karar verilmişti, iş artık annemi ikna etmekte kalıyordu. Yarım yamalak ikna edebildim ya da edemedim. Tura çıkacağım sabah uğurlamaya geldiğinde gözünde yaşlar vardı. Susturabilmek için "bak gitmem" dedim, bir an o da bana "gitme" dedi. Tabi herşeye rağmen yollardaydım.

Kısaca özetlemek gerekirse; Bir karar verildiyse uygulanmalı herşeye rağmen, ama kalp kırmadan...

Sevgiler...

Fakat bazı ailelerde bu koruyuculuk o kadar çok oluyor ki,ufak yaşlarda elinize geçen fırsatları kaçırıyor, yeteneklerinizi geliştiremiyorsunuz.Özgüveniniz kırılıyor, yaş ilerledikçe gereksiz endişeler sarpasarıyor, ileri derecede anksiyete bozuklukları meydana gelebiliyor.

kesinlikle sana "TAMAMEN" katılıyorum Tamer abi,,,Benim ailem de dediğiniz gibi aşırı koruyucu ailelerden,,,Ama ben büyük bir şans eseri liseyi yatılı okuyarak biraz da olsa kendi yolumu çizebildim,,,En son yaptığımız sapanca turuna gelmek için bile annemle 3 4 gün uğraşmam gerekti...
annemin endişelerini de anlıyorum fakat sırf bu yüzden hayallerimden vazgeçip mutsuz mu olmalıyım??Feyyaz abinin de dediği gibi alıp çantanı çıkman gerekiyor bir yerde,
Bu sadece benim fikrim.Ama söyle bir gerceklik var... Eger birşeyi yapmak istiyorsan tetbirini alacaksın,arkandakilere anlatıcaksın,anlayıpta destek oluyorsa ne ala... yok senin olan hayatın önünde anlamsız bir bariyer kuruyorlarsa alıp cantanı cıkıcaksın.Yoksa inanın hayallerde kalmış bir macera insana sadece acı ve bi 10 yıl sonra kocaman bir pişmanlık verir.Yanlışım varsa söyleyin.Ben böyle düşünüyorum ve yasıyorum...
Yazdığınız bu yorumlar için hepinize çok teşekkürler,,,
benim ailemim de normal bir aile olduğunu öğrenmek biraz sevindirdi beni,çünkü bu koruyucu tutumlarına hiçbir anlam veremiyordum

sevgilerle

çok şükür ben bu yönden şanslıyım. bisiklete yeni başladım ve bir tura çıkacağım dediğimde telefonda babama çok güzel, hatta bende istanbula geleyim bi bisiklette bana alalım bende geleyim dedi.

tabi anne yönünden bu böyle değil devamlı bir endişe tasa ama yinede yollar dayanmaz eğerki aşmak istersen der demir.

ozgurluk_tutkunu kardeşimin dediği gibi illa önüne barikat koyarlarsa alıp çantaı gideceksin ki 10 yıl sonra hakkaten pişmanlık olmasın.

10 sene önce lise1de falanken ereğliden-konya- çıkıp mersine oradan sahilden antalyaya gidip konya üstünden geri dönmek gibi bir projem vardı, üstelik öle ahım şahım olmayan bisan marka gösterişli bisikletlerden o zamanın babam haklı olarak yanına birini bul ok dedi. ama kime sorduysam manyakmısın sen cevabını aldım ve sonuç olarak çıkamadım o tura. hala aklımdadır.

şimdi bakıyorum da bazen genç arkadaşlar ailelerinden izin konusunda problemler yaşıyorlar, ailelerine anlam veremiyorum. sen çocuğunu güzel yetiştirdiyen ona özgüvenini kazandırdıysan, ayakları üstünde durmayı öğretdiysen neyden korkuyorsun. bunları yapmadıysan kendi suçunu niye çocuğundan çıkarıyorsun.

lafı uzattım. ama özü anlaşılmıştır umarım
ekmel.

Arkadaşlar bütün yazılanları sonuna kadar okudum.

Yalnız memleketimizin durumu ortada.

Bu memleket idealist insanları taşıyamıyor.

saygılar.

21 yaşında biri olarak sanırım aynı şeyler benimde başıma gelirdi ailem beni istanbul içi turlara bile yollamıyor dırdır yada endişe ben yinede çıkıp geliyorum bisiklet sevdası söz dinlemiyor.. sağlıcakla kalın..