Hayat: Bisiklet

34 yaşında bir insan olarak küçüklüğümde bisiklet, babama yalvarıp yakarmama rağmen bisikletçiden almadığı aldığı zamanda ikinci el elden düşme yatakları bitmiş zinciri erimiş her yeri pas tutmuş bir hevesti. O yaşlarda hiç ama hiç sıfır bisikletim olmadı. Maddiyatsızlık mı...hayır...İlgisizlikti. Hep özendim diğer çocukların büyüklerine, iştahla bisikletçiye gidip ağzının suları aka aka beğendiği şımarıklaştığı kapris yaptığı birşeydi. Mahalleye gelişleri sürüşleri bile farklıydı. Bense baba ilgisizliğinden zorla getirilen sürekli arızalan bir yeri kırılan bisikletle uğraşırdım...

Daha sonraları üniversite işhayatı derken küçük hevesimiz ertelendi. Sonra bir gün ağır bir diz operasyonu geçirdim. Önçağraz bağım kopmuştu ve menisküsüm artroskopi ile tedavi edilemeyecek kadar kötü yırtılmıştı. Ameliyattan sonra bunlar yetmezmiş gibi dizimde enfeksiyon oluştu. İlaç tedavileri ameliyatlar doku kayıpları kas erimeleri...2 ay hastanede geçti. Yürümeyi unuttum koşmayı söylemiyorum bile...tam 9 ay sonra kuzenimin bana "abi bi denesene sürebilecek misin" dedi. Koşamıyordum kaslarım hala düzelmemişti hala zayıftı. O yüzden askere bile gidememiştim. İşte ilk aşkımı tekrar yaşadım. Bindim pedala bastım o an bacağım çıkıyor sandım. Ama sadece 15 dk sürdü. Sonra kaslarım sinyallerini beynime "biz burdayız bize güç ver" demeye başladı.

Aradan sadece 2 gün sonra kendi bisikletimi aldım. Hem de sıfırdı hem de ilkti hem de benimdi. ( çift amortisörlüydü o hızla alınan küçük bir hata) 2004 yılıydı ve ben birkaç ay sürekli kullanmamla beraber koşmaya dizimi daha aktif kullanmaya başladım. O kadar tedaviye rağmen bisiklet bu işi sadece birkaç ay içinde bitirdi...

Daha sonra daha mantıklı bisikletlerim oldu...Sürdüm bozuldu tamir ettim denedim ama hep mutluydum. Benim özelimdi. Kendimle başbaşa kalabildiğim spor yaptığım rehabilite olabildiğim tek şey

İşte bisiklet benim için böyle bir aşk...

ne guzel anlatmışsınız.

teşekkür ederim

başınızdan geçen olayların sizi yıldırmaması güzel birşey buruk ve güzel bir anıya sahipsiniz. umarım bu sporda daimi olursunuz.

@Gültekin R. Demirkaya

Gültekin Bey;
Geçirdiğiniz talihsiz kaza ve bunu aşmanızın hayranlığı bir yana cümleleriniz de etkileyici, satırlarınızı her konuda okumak isteriz..:alkis:

elimizden geldiği dilimizin döndüğü kadarıyla inşallah...beğeniler içinde çok teşekkür ederim.

Ben de zevkle okudum, babaya sitemler ise icimi burktu benim de. Simdi baba olduk. Ise guce dalip cocuklari ihmal ediyoruz mutlaka. Gecistiriyoruz bazen. Su an coluk cocuk tatildeyiz, bana bunlari dusundurdu yazdiklariniz.

Maalesef biraz sitem var...Ama ne olursa olsun babamızdır netice itibariyle. biz saygımızı eksik etmeyelim sadece geçmişte yaşadıklarımızı elimizden geldiği kadarıyla ufaklıklarımıza yaşatmayalım derim

Bisiklet konusunda benzer şeyler yaşamışız sizinle ama gelin görün kü hayaller asla engellenemiyor sadece erteleniyor şimdi koskoca adamlar olduk büyüklerimizin tabiriyle ancak sevdamız hala devam etmekte ne mutlu bisikletliyim diyene !

Yüreğinize ve kelimelerinize sağlık... okurken bir çok duyguyu bir arada yaşattınız bize..

ben de sizlere teşekkür ederim. Bazı arkadaşlarımız haklı olarak belki de üst düzey bisikletten ve parçalardan aksesuarlardan bahsediyor. Samimi söylüyorum hiç öyle heveslerim olmadı. Ucuz ama etkili bisikletleri ya da parçaları kullandım ve hala kullanıyorum. Hatta bazen diyorum ki yürüsün arızası olmasın ama keyfime dokunmasın...Dediğim gibi yaşım küçükken yaşadıklarım bana kanaatkar olmayı öğretti diyebilirim. Çünkü bisiklet diye kullandıklarım benim için en güzel şeylerdi. Başınızdan o tatlı rüzgar esiyorsa hafif de olsa lastiğin sesini duyuyorsanız hafif tümsekten geçerken ön amörtisörünüzün süspansiyon olayı gerçekleştiriyorsa ve kollarınızda o hissi alıyorsanız hatta benim en sevdiğim ruble ve aynakolu arasında giden zincirin tıkıtıkıtıkı diye çıkan normal çalışma sesi bile ( az bile olsa bazen sırf o sesin güzeliği için sehpaya koyup vites kontrolü yaparken dinlemek) keyif veriyorsa bisikletiniz ister 10.000 usd olsun ister 400 tl olsun kimin umrunda...

Gültekin Bey ;
Geçmiş olsun. Umarım tamamen iyileşmişsinizdir. Eski kötü günlerden eser kalmamıştır.
güzel bir yazı olmuş. Paylaşımınız için teşekkür ederim.

Allaha çok şükür tamamen düzeldik tabi neşterin temas ettiği yer asla eskisi gibi olmuyor ama buna da şükür. Ben teşekkür ederim ayrıca

Gültekin bey sayende şimdi öyle bir yerlere gittim'ki offf yani ama seni çok iyi anlıyorum bence işi önce beyninde bitirmişin dizlerin,kemiklerin ve kaslarında devreye girmiş ve olay bitmiş.

aynen öyle Murat Bey...bisikletle bütün olmak çok başka birşey.

tebrikederim

Birçoğumuzun yakın hikayeleri var bisikletle ilgili. Ben de ilk bisikletimi kırk yaşında aldım maalesef.

@Gültekin R. Demirkaya

Bisiklet ayrı bir aşk özgürlüktür bana göre de yazdığınız yazıyı çok güzel yazmışsınız yüreğinizdeki aşkı adeta klavye ye çok iyi dökmüşsünüz sanki bir kalıba döker gibi aynı zamanda motive edici olduğu içinde tebrik ederim.

@Cebrail Tunc

Her şey kısmet ve zaman işi ama asla geç kalmış bir şey yoktur. Ne mutlu size ki 40 yaşınızdan sonra olsa bile bisiklete başlamışsınız.

Geçenlerde içimden düşündüm ne zamana kadar sürerim diye...İçimden hiç sınırlama koymak gelmedi. Neden olsun ki

Gültekin bey, öncelikle geçmiş olsun. Hikaye, her ne kadar size ait olsa da aslında benzer şeyleri yaşamış sayısız insan var. Onlardan biri de benim. İlk bisikletimi, 1991-1992 yıllarıydı sanırım, babamla gidip almıştık. Fiyatı, yanlış hatırlamıyorsam, dahi aklımda: 1.200.000 TL Beyaz bir Beldesan'dı. O zamanlar 6-7 yaşında olduğumdan 2 teker kullanamıyordum. Yanlara destek tekerlekler takılmıştı )) orta 1 ya da 2. sınıfa kadar kullandım. Sonra arkadaşlarımın vitesli bisikletlerine özendim. "neden benim vitesli bisikletim yok" deyip evi yıktım Bisikleti sattım ama gidip de vitesli bir bisiklet almadım. Ailem de "aman araba çarpar", "aman düşersin bir yerine bir şey olur" diyerek bisiklet almadı. Eğer ilerde baba olursam, çoçuğuma alacağım ilk şey bisiklet olacak.