Bir arkadaşımın kaleminden..
Dönen bir çift tekerlek sesinin bana verdiği mutluluğu hiçbir oyuncak veremezdi o zamanlar. Çamurlu, çakıllı yollarımızın en gözde ve en değerli oyuncağıydı bisiklet.
Hiçbir zaman benim olmayan onlarca bisiklete bindiğim çakıllı yollarda, düşe kalka öğrendim yol tutuşunu. Bisiklete hakim olma duygusu, rüzgarın içinde yaptığım küçük yolculuklar, hız, hepsi elerimle ayaklarımın arasındaki mesafedeydi. Kim bu lüksü terk etmek isterdi ki? Birlikte hükmettiğimiz bir dünyamız vardı. Saçlarımın arasına rüzgarı ancak bu şekilde hapsedebilirdim ve hayır; bu birliktelikten vazgeçmeye hiç niyetim yoktu.
Bizim çakıllı yollar o zamanlardan sevdiğim hatıralar bıraktılar dizlerimde. Sonraları asfaltla da tanıştım. Hevesli küçükler için hiçbir zaman bisiklete binecek yollar yoktu. Bizim içinde pek fark etmezdi zaten. Bir tur seyahat edebilmek yeterliydi. Hiç bisikletim olmadığı için bir sürü bisikletim vardı, her bir bisikletin turu kocaman mutlu bir gün demekti benim için.
İlk kontra bisikletime sahiptim nihayet. Kırmızı, kırılgan bir bisikletti. Kırılgandı çünkü; boyası yıpranmıştı, jantları yamulmuştu, şambriyeli delikti. Ama benimdi..Bisikletime süsler aldım, korna taktım, ellerimle şambriyelini yamaladım, her fırsatta lastiğine hava bastım. Sürdüm ve bir turluğuna paylaştım onu. Ta ki bisiklete sevdalı başka bir çocuğa verinceye kadar.
Büyüdüğümde, farkında olmadan pek çok şeyi ilk defa bisikletle öğrendiğimi fark ettim. Fiziği, coğrafyayı, toplamayı, çıkarmayı… Bunları ilk öğrenmeye başlayışım bisikleti sürmeye başlayışımla aynıdır.
Bisiklete sevdalıydım ben. Büyümüş zamanlarımda hala bisiklete sevdalı bir çocuğum.
Artık ona sahip olabilecek gücüm var ama onu kullanacak yollarım hiç yok! Biraz daha büyüdüğümde bisiklet yollarına da sahip olabilecek miyim?
Dönen bir çift tekerlek sesinin bana verdiği mutluluğu hiçbir oyuncak veremezdi o zamanlar. Çamurlu, çakıllı yollarımızın en gözde ve en değerli oyuncağıydı bisiklet.
Hiçbir zaman benim olmayan onlarca bisiklete bindiğim çakıllı yollarda, düşe kalka öğrendim yol tutuşunu. Bisiklete hakim olma duygusu, rüzgarın içinde yaptığım küçük yolculuklar, hız, hepsi elerimle ayaklarımın arasındaki mesafedeydi. Kim bu lüksü terk etmek isterdi ki? Birlikte hükmettiğimiz bir dünyamız vardı. Saçlarımın arasına rüzgarı ancak bu şekilde hapsedebilirdim ve hayır; bu birliktelikten vazgeçmeye hiç niyetim yoktu.
Bizim çakıllı yollar o zamanlardan sevdiğim hatıralar bıraktılar dizlerimde. Sonraları asfaltla da tanıştım. Hevesli küçükler için hiçbir zaman bisiklete binecek yollar yoktu. Bizim içinde pek fark etmezdi zaten. Bir tur seyahat edebilmek yeterliydi. Hiç bisikletim olmadığı için bir sürü bisikletim vardı, her bir bisikletin turu kocaman mutlu bir gün demekti benim için.
İlk kontra bisikletime sahiptim nihayet. Kırmızı, kırılgan bir bisikletti. Kırılgandı çünkü; boyası yıpranmıştı, jantları yamulmuştu, şambriyeli delikti. Ama benimdi..Bisikletime süsler aldım, korna taktım, ellerimle şambriyelini yamaladım, her fırsatta lastiğine hava bastım. Sürdüm ve bir turluğuna paylaştım onu. Ta ki bisiklete sevdalı başka bir çocuğa verinceye kadar.
Büyüdüğümde, farkında olmadan pek çok şeyi ilk defa bisikletle öğrendiğimi fark ettim. Fiziği, coğrafyayı, toplamayı, çıkarmayı… Bunları ilk öğrenmeye başlayışım bisikleti sürmeye başlayışımla aynıdır.
Bisiklete sevdalıydım ben. Büyümüş zamanlarımda hala bisiklete sevdalı bir çocuğum.
Artık ona sahip olabilecek gücüm var ama onu kullanacak yollarım hiç yok! Biraz daha büyüdüğümde bisiklet yollarına da sahip olabilecek miyim?
