Yağmur

Yağmur

Kafasını kaldırdığında, karşı kaldırımda oturan kırmızı yanaklı, sarı saçlı, yumuk gözlü bir kız gördü Vosviddin. Dizlerini kendisine çekmiş, ufak ayaklarının uçlarını birbirine yakınlaştırmış şirin, ama donuk bir kız… Bir süre izledi onu uykulu gözleriyle, uykulu hayatıyla… Kız hiç hareket etmiyordu. Elini uzattı yanına giderek, kızın elini tuttu, belki de kalbini… Kafasını “yalnızlığından” kaldırdı kız, Vosviddin’e baktı. Gülümsedi kırmızı yanaklarıyla. Vosviddin utandı, elleriyle gözlerini kapattı gülümseyerek. Kızın yanına oturdu elini bırakmadan. Hissettiği şeyin ne olduğunu bilmiyordu. Sadece çok mutluydu, sadece buna devam etmek istiyordu. Saatlerce kızla konuştu, ufak ellerini onun yanaklarını koyarak, sessizce. Vosviddin kalbini kızın avuçlarının içine bıraktı, ne olacağını umursamadan. Veya umursamak istemeden… Kız yeniden gülümsedi, kalbi cebine koydu. Kalbini ona vermekten çekinmemişti Vosviddin, çünkü kızın yumuk gözleri, kırmızı yanakları ve gülümsemesi, her şeyini vermesi için yeterliydi. Başka neden aramadı, arasa da bulamayacaktı.

Kız ayağa kalktı ve yolun diğer tarafındaki parka gitmek istediğini söyledi Vosviddin’e. Kızın kendisinden bir şey istemesi, bir şeyler paylaşmak istemesi onu mutlu etmişti. Kafasını sallayıp “Tamam” dedi kısık bir sesle. Kız, Vosviddin’i ellerinden tutarak ayağa kaldırdı, parka gittiler. Karanlık, puslu ve sessizdi park. Sadece ağır ağır sallanan iki salıncağın tiz sesi duyuluyordu. Ve salıncaklardan başka hiçbir şey yoktu. Gökyüzünün rengi siyahtı, yerin ise “korku”. Ürkmüştü Vosviddin, kızın elini sıkıca tuttu. Salıncaklara oturdular. Ayaklarıyla yerden güç alarak sallanmaya başladılar yavaşça. Birbirlerini paylaştılar; yalnızlıklarıyla, umutlarıyla, çocukluklarıyla, umursamazlıklarıyla birlikte… Vosviddin kızın elini sıkıca tutuyordu, kız da onun elini… Yağmur çiselemeye başladı. Salıncağa düşen damlalar yüzüne çarpıyordu Vosviddin’in, park ve gri toprak karşı koyamıyordu ıslanmaya. Ve sonunda yağmur yağmaya, bulutlar ağlamaya başladı. Kafasını kaldırdı Vosviddin, siyah gökyüzüne, siyah bulutlara baktı, yüzüne çarpan yağmur damlalarına aldırmadan. Elini kaldırdı, avucunu açtı… Bir yağmur damlası yakaladı, iki eliyle tutarak kıza verdi. Kız gülümsedi… Damlayı alıp diğer cebine koydu. Daha sonra ellerini açtı, Vosviddin’e sarıldı, kafasını omzuna koyarak. Vosviddin ona güveniyordu artık, kendisini yalnız bırakmayacağını biliyordu. Kırmızı yanaklarından öptü kızı. Kız da onu… Vosviddin’e kendisini sallayıp sallayamayacağını sordu salıncakta. Yerinden kalkıp kızı sallamaya başladı Vosviddin, heyecanla. Yağmurdan sırılsıklam olmuştu, hasta olabilirdi, ama kendisini arkada bıraktı, umursamadı. Sadece artık yalnız olmadığını düşünüyordu, artık hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağını… Göz kapaklarını kapattı… Açtı… Donakaldı.

Kız yoktu. Salıncak boştu. İnanamadı, salıncağı elinden bıraktı hızlıca. Salıncak boşlukta sallandı, gürültüyle. Çevresine baktı şaşırmış, ıslak gözleriyle. “Korku”dan başka bir şey yoktu. Kız kaybolmuştu. Sanki yaşadığı her şey bir rüyaymış gibi, sanki gerçek değilmiş gibi… Nefes alıp verdikçe ağzından dumanlar çıkıyordu. Kendisini toplayıp kızı aramak için yola çıktı. Her yerde onu aradı, her yere baktı… Kendisini bulmak, kalbini bulmak için… Hiçbir yerde yoktu. Şaşkın bir şekilde yola çıktı. Yolun kenarında göğü delen, siyah bir bina vardı, kızın orada olabileceğini düşündü. Bu son şansıydı belki de onu bulmak için. Binaya doğru koştu, yağmura çarparak. İçeri girdi, çıkması gereken upuzun bir merdiven vardı. Bu, saatlerini alabilirdi, ama merdiveni çıkmaya başladı. Kızı kaybetmek istemiyordu, ona her şeyini vermişti çünkü. Saatlerce çıktı merdiveni, hiçbir şey düşünmeden. Son kata geldi. Simsiyahtı kat, basamakları çıktı. Sadece bir kapı vardı karşısında. Titreyen elini uzatıp kapıyı açtı… İçeride kimse yoktu, yalnızlığından başka. Yıkıldı. Pencerenin kenarına kadar gitti, umutsuzca; hala yağmur yağıyordu. Gözünden bir damla yaş aktı Vosviddin’in. Gözyaşı göğü delen binadan aşağıya doğru süzülmeye başladı. Yoldan geçen çocuk bir yağmur damlası yakalamak için elini kaldırdı… Gözyaşını yakaladı, iki eliyle tutarak kız arkadaşına verdi. Kız gülümsedi…

Yazan: Fırat Akyıldız

Wayy be saglam hikaye gercekten .. Yazan arkadası ve paylaşım için sizi tebrik ediorum .. Bu tarz şeyler hala bir kalbimiz oldugunu hatırlatıyor okuyunca ...

Derya abi yüreğine sağlık,çok duygulu ve anlamlı bir hikaye..

Sadece yaşamak bile güzel o anı yaşamış gibi hissettim,iki kere okudum üçünçü sefer daha sıkı,özverili ve içten okudum yüreğimi dağlandın beni Derya abi..

Anladığım kadarı ile,böyle duyguların bu zaman da sadece hayal olabileceği ve bu duyguları yaşayamamış,her zaman yaşamak ümidi ile var olmuş bir şahsiyet desem..!!

Bazen benim neden böyle bir hayale ihtiyacım olmadı bilemiyorum ama bazen'de dalıp gidiyorum eskilere hep acı, hep hüsran hayal kırıklığı.Önce kişi ne istediği bilmesi gerekiyor kanaatimdeyim,belki bende yanlışlıklar yapmış olabilirim ama hep arkama baktığımda güzel duygular bıraktığım aşikar dır..

Sevgi, yürek ister,fedakarlık ister,emek ister...sadece dürüst ve insancıl oll...

Teşekkürler Derya abi....

Çok güzel çok duygulu bir hikaye derya abi böyle bir çok hikaye yazıpta tekrar okumak çok isterim

Sevgili arkadaşlar, bu benim küçük oğlum Fırat kendisi bir dergide YİM Öndercim sana söylemişmiydim bilmiyorum. Sitesinde onyedi tane vosviddin hikayesi var şimdilik, bunları dergisindeki köşesinde yayınlamıştı ve çok beğenilmişti. O nedenle bu isimde bir yer aldı orada paylaşmakta çok seviyor yazılarını, kitabını da çıkartmak istiyor. Ailece bizlerde çok beğenip destek veriyoruz. Sizlere sitenin adresini vermekte sakınca görmüyorum. Sadece hikayelerini paylaşıyor, hepsini buraya taşıma imkanım yok. Eğer zaman ayırıp oradaki hikayelerini okuyup birde yorumunuzu yazarsanız, hem ben hemde Fırat çok mutlu olacaktır eminim. Hem ona çok güzel bir süpriz olur. Yazacağınız yorumlar Fırat için çok önemli.

(link)

@Cemowski

Sevgili Cemowski senin yukarıda alıntıdaki söylediklerin için sanırım tam karşılığı oldu bu

Öndercim bende teşekkür ederim sağol. Sevgiler sanada

bisikletci kardeşim yorumun için teşekkür ederim sağol

Derya bey , gerçekten duygu yüklü bir hikaye, fırat ı tebrik ederim,sizede teşekkürler paylaştığınız için,

(hayat hep arayışla geçmezmi zaten?...)

Çok teşekkür ederim sevgili nazz okuyup duygularını paylaştığın için sağol. Çok haklısın, arayış ve umuttur çoğu zaman yaşamı çekilebilir kılan. Sevgiler..

Ellerine sağlık.Gerçekten çok güzel bir paylaşım...

Derya abi seni böyle harika bir evlat yetiştirdiğin için yürekten tebirik ediyorum nekadar gurur duysan az .. link çok güzel sık kullanılanlara attım .
eeee tabiiki dibine düşecek
Ferhat kardeşimin beynindeki yüreğe sağlık .

Hasancım sağol Allah hepimize hayırlı evlatlar nasip etsin. Şimdi mesajını gördüm sağol İnşallah birgün oralara geliriz de iki lafın belini kırarız neden olmasın, İzmirin gevreğini çay bahcelerini özlemedim değil

Teşekkür ederim cambaz24 sağol

aa ne güzel oglunuz yazmış.bizle paylaşmanız çok hoşuma gitti.ne gurur verici bi olay.hikayeyi başarılı buldum.hayatın akıcılıgı var farkettiyseniz .biri bitiyo biri başlıyo.bakış açısı gerçi.bide belkide bazen salıncak bile olsa sevdigimizin elini bırakmamak gerekiyo .kaybetmek alışılması zor bi durum.teşekkürler bu paylaşım için Derya Abi.sevgiler...

@derya.k

Sevgili Derya, negüzel bir yorum yapmışsın, nasıl olsa eller bırakılmasada en sonunda gün gelip, bu ayrılık kendi irademiz dışında gerçekleşmeyecek mi? yaşam adına, sevgili adına ve güzelliklerimiz adına. Söylediğin söz bu anlamda da çok doğru bir tespit. O halde kendimiz bu insiyatifi elimizde tutabildiğimiz süre içerisinde; Bu güzelliklerden, sevgiden ve bizce değerli olan herşeyden elimizi bırakmama gayreti içinde olmalıyız, öyle değil mi?

@Derya AKYILDIZ

çok haklısınız Derya Abi.degerini zamanında bilmek lazım.ve doyasıya yaşamakta tabii.gene ışık oldu bana yazdıklarınız.teşekkürler...

Sanırım,oğlunuz-isteyerek ya da farkında olmadan,bilinçaltının yönlendirmesiyle-samimiyete ve masumiyete olan özlemini,arayışını;karanlık bir dünya betimlemesinin içine yerleştirerek,biraz karamsar bir düşünceyle,bu arayışta başarıya ulaşamayışını anlatmış.Ya da ben böyle algıladım.O kız bana samimiyet,sevgi ve masumiyetin sembolü gibi geldi.

Teşekkür ederim Derya'cım, sevgiler..

@KÂMİL Sevgili KÂMİL, doğrusu bunu ben de bilmiyorum sormadım. fakat senin bu hikayeden çıkartmış olduğun anlam da doğru olabilir. Bu bir hissediş sonuçta yorumu ise kişiye göre farklı olabilir. Ben ise hikayedeki benzetmeleri ruhunda hissettikleri olarak algıladım. Gökyüzü: Gelecek, Yer: Gerçekler, kız: Masum sevgi, karanlık: umutsuzluk, yağmur: umut, gözyaşını ise acı ve hüzün olarak. Bir doğuş'u ve bir tükenişi ya da bir başlangıç bir sonu kendince ifade etmiş. Sonuç olarak bunun imkansızlığını anlatmak istiyor sanırım. Aslında yorumlarımız konunun ana fikrini oluşturuyor. Hemen hemen aynı şeyleri çıkartmışız hikayeden. Sadece farklı şekilde ifade etmişiz okadar. Değerli yorumun için teşekkür ederim sağol sevgiler..