Hayallerini gerçekleştirememe korkusuyla yaşamak

Fotoğraf: Hayranı olduğum Cem Adrian.

Büyük bir sahne, ya harbiye ya da bostancı. Belki de hiçbiri değil ve normal bir bar sahnesi. Çıkmışım grubumla beraber dağıtıyoruz ortalığı. Düşününce bile içime bir heyecan giriyor. İşte benim hayalim tam da bu. Her gün deli gibi şarkı söylemek ve insanları da deli gibi eğlendirmek. İyi güzel, hayalim belli ve bir hedefim var. Ama her gün fen lisesinde ders görüyorum.

Peki neden bir müzik okulunda eğitim görmek yerine fen lisesindeyim? Ben de defalarca kez sordum kendime bu soruyu. Bu sorunun da tek bir cevabı vardı; Ya sistem yanlıştı ya da ben yanlıştım. Acaba hangimiz yanlış olabilirdik? Bir müddet sistemi eleştirip durdum ve gittikçe sistem karşısında yenilmeye başladım. Bildiğiniz benim yanlış olduğumu düşünmeye başladım yahu!

Yani bir insanın hayallerini süsleyen bir mesleği icra etmesi neden bu kadar yanlış olabiliyor ki? Sorgulamayı bırakıp birazcık gerçeklere odaklanmak istedim bir süre. Düşündüm ve düşündüm… Ardından kendimi beynimle ikili münakaşaya girmiş bir halde buldum.

Ben – Şimdi fen lisesini bitirip yazılım mühendisliğine uçtuktan sonra, müzisyen olmaya adım atabilirim. Peki hayatımı idame ettirebilecek kadar para kazanabilecek miyim?

Beynim – Elbette ki hayır. Ünlü olmayan ve bar tarzı mekanlarda sahneye çıkan müzisyenlere gecelik 300-400 TL anca veriyorlar. Zaten haftada bir gece anca çıkabiliyorlar aynı mekanda. Nasıl geçinecen hele bi kendine gel.

Ben – He yani ünlü olmam lazım? Hmm… E nasıl ünlü olacağım ki? Bunun hakkında biraz kafa yormam lazım. Gerçi ünlü olmak için şaklabanlık falan yapmam lazım. Ya da, yani YouTube’a bi cover basıp milyon dinlenmesini beklersem saçım beyazlar. Ki zaten bende o şans yok.

Beynim – Ya sen gel yazılımcı ol, at kapağı yurt dışına. Bu ülkede müzisyenlerin aç kalmamasının tek yolu ünlü olmaktan geçiyor.

Ben – Benim varoluş amacım gerçekten müzik yapmak. Zaten kendi şarkı sözlerim var. Okul fen lisesi olmasına rağmen, müzik dersi olduğu gün çok mutlu oluyorum. Zaten bir tek insanlara o gün şarkı söyleme imkanı buluyorum.

Beynim – Yaw ne diyorsun sen? Git bi kahve yapıp kendine gel.

Ben – En iyisi kahve suyu koyup udemy’den yazılım dersi dinleyeyim. Nasıl olsa ilerde hayalleri ve umutları olmayan bir robota dönüşeceğim…

Kaynak: (link) (bloğumdaki içerik kopya sayılmasın diye ekledim. zaten bloğun içinde tek bu yazı var.)