1997 yılında Avusturya'daydık. O zaman ilkokul 3-4 falandım. 10 yaşından küçükler yanında veli olmadan yollarda bisiklet süremiyordu. 10 yaşından büyük olanlar ise ehliyetle sürebiliyordu. Okula ilgili kurumdan görevliler gelip defalarca ders anlattılar. Pratik uygulamalar oldu. Eğitimler o kadar ciddi idi ki. 10 yaşımda bütün trafik kurallarını A'dan Z'ye biliyordum. Bilmesem ehliyet alamayacağım, bisiklet süremeyeceğim. Sınav günü ise yazılı ve uygulamalı ehliyet sınavı yapıldı. Uygulamalı sınav o kadar ciddi idi ki. Tıpkı her işleri gibi. Bisikletle şehir trafiği içinde sarı şeritlerle belirlenmiş bir güzergahta bisiklet sürüyorduk. Sağda solda, kimisi gizlenmiş, kimisi gizlenmemiş polisler bizleri inceleyip not veriyordu. Şerit değiştirirken önce arkayı kontrol edip kolla sinyal vermeler, dönerken kurallara uygun olarak, geçiş üstünlüğü kurallarına göre dönmek vs. Eksiğin olursa gözünün yaşına bakılmaz ve alamazdın ehliyeti. Bu davranışları uygulamayı sınavdan sonra bırakmazdı kimse. Trafikte aynen uygularlardı her daim.
Ülkemiz, toplumumuz henüz o olgunlukta değil. Hangi iktidarın yaptığı farketmez, kim yaparsa yapsın, kim böyle bir sistemi getirirse vatandaşımız suyunu çıkarır. Tıpkı araba ehliyetinde yapıldığı gibi. Arabasında bile sinyal vermekten, emniyet kemeri takmaktan aciz insanların bisiklette kolla sinyal vermesini, sürekli kask takmasını beklemek şu an için biraz ütopik malesef.
