Bir yarışı izlerken en sevdiğiniz an'ı neresidir? Ben kaçan gruptan kalan son iki kişinin son 10 km.de peloton tarafından yakalanmasına yakın birbirlerine teşekkür edip, yolun sağına çekildikleri anda bir garip olurum. Çok duygusal bir topic oldu
Tabii ki zirve finişi ile biten yarışlar. Her şey normal giderken tırmanış başladığında liderlerin öne fırlayıp birbirleriyle yarışmalarını izlemek müthiş keyif veriyor.
Geçen yıl türkiye turunda alanya antalya etabında finişe 100 metre kala yaşanan kaza. Karbon bir bisikletin havada 6 tur attığı görüntüyü hayatta unutmam. Birde bir önceki yıl mustafa nın şampiyonluk yaşadığı turda elmalı tırmanışında bisikletliler bir köyden toplu geçiyordu. 80 inde bir emmi uleyn bu oğlanlar dellendimi bakışı vardı birde onu unutamam.
Ben de klasiklerde peletonun adam kaybede kaybede son kilometrelere all-star takımı gibi 15-20 kişi ile kalmasını severim. Fakat tek bir an seçmem gerekirse 2007 TdF 3. etap finişi olur.
Kısaca bilgi vereyim, etap Paris-Roubaix'nin başlangıç yeri olan Compiegne'de bitiyor. Finişe çok yakın da kısa bir arnavut kaldırımı bölüm var (başlangıcı son 2km içinde, bitişi finişten yaklaşık 1km geride) ve bu bölüm yüzünden peletonun ritmi bozuluyor, sprint trenleri çalışamıyor. 4 kişilik bir kaçış grubu da pedala yüklenmek yerine birbirlerini yoklayıp taktiksel avantaj yakalama peşinde. Sonrası şöyle:
Sarı mayonun peletonun başında kaçanları kovalaması bile olay, 100 kişilik peletonun sarı mayoyu takip edememesi, Cancellara'nın tek başına kaçanları yakalayıp yanlarından geçip etabı alması ise eşsiz birşey...
Cancellara nın flanders turunda yılı 2010 mu neydi hatırlayamadım bonneni yokuşta geride bırakması.Zaten klasiklerde özellikle roubaix ,flanders de pelotonun dağılması hoşuma gider.O vakit ak koyun kara koyun çıkar.
Armstron'un iki kere kaza yaptıktan sonra peletona yetişip efsane bakışını yaptıktan sonra hepsini arkada bırakıp finish çizgisine kadar atak yapması. Arkadakilerin şaşırmış halleri ise görülmeye değer. Hergün bu videoyu izliyorum