DKBK 4 Eylül 2016 Florya turunda yaşanılan barbarlık hakkında açıklamamızdır.

Merhaba arkadaşlar,

Don Kişot Bisiklet Kolektifi olarak bir yılı aşkın bir süredir belirli aralıklarla toplu sürüşler organize etmekteyiz. Geçtiğimiz hafta sonu durağımız Floryadaki Atatürk Orman Çiftliğiydi. Ancak bu turumuzda daha önce yaşamadığımız, bir daha da yasamayı kesinlikle istemeyeceğimiz, hepimizi üzen ve tedirgin eden sonuçları çok daha vahim olabilecek talihsiz bir olay yasadık. Bunun bizim başımıza gelmiş olması tamamen bir tesadüf. Bu nedenledir ki İstanbul’da bisiklet kullanan tüm arkadaşlarla bu kötü deneyimimizi paylaşma gereği duyduk.
Düzenlediğimiz sürüşlerde her zaman için katılımcıların güvenliğini sağlamak, sağ salim etkinliği tamamlamak önceliğimiz olmuştur. Bunun için gerekli önlemleri alır, öncü ve artçıları belirleyerek turumuza başlarız. Trafiğe çıktığımızda sağ şeridi kullanır ve hiçbir aracı zor durumda bırakmadan, trafik kurallarını ihlal etmeden yolumuza devam ederiz. Daha önce de araçların bizi sıkıştırdığı yol vermek istemediği olmuştu. Ancak bu defa nasibimizde gözü dönmüş şehir eşkiyaları vardı.

Dönüş yolunda bir araç önce kornayla, sözle ve ardından artçı arkadaşımızın bisikletine arkadan “hafifçe dokundurmak” suretiyle grubumuzu taciz etti. Yaptığımız uyarının karşılığını küfürler, sövüp saymalar ve tehditlerle gördük. Bizim onların kaza yapmasına sebep olabileceğimiz gibi saçma bir iddia ile karşılaştık. Tolgahan arkadaşımız kurallara uydukları müddetçe kaza yapmadan yollarına devam edebileceklerini anlatmaya çalıştı. Fakat nafile… Bu sadece onun açık hedef olmasına sebep oldu. Arkada bir karışıklı olduğunu fark eden diğer arkadaşlarımızın gelmesiyle birlikte adamlar basıp gittiler.

Biz belayı savdığımızı düşünerek yolumuza devam ettik. Ancak 2-3 km yol almıştık ki adamlar ellerinde demir çubuklarla yolumuzu kestiler. Meğer yol kenarındaki bir şantiyeden gerekli alet edevatı toplayıp bizi beklemişler. Nasıl bir hırs ve gözü dönmüşlükse üzerimize saldırdılar. Aptallaştık, kanımız dondu. Öndeki arkadaşlarımız yapmayın etmeyin deyip sakinleştirmeye çalıştılarsa da arbede çıkmasını engelleyemediler. Öncelikli hedefimiz adamların ellerindeki demirleri almakti. Magandalarin hedeflerinde öncelikle Tolgahan vardı. Ne olup bittiğini bile tam olarak anlayamadan kendimizi korkunç bir barbarlığın içinde bulduk. Adamlar saldiriyor, arkadaslarimiz da savunma haklarini kullaniyorlardi. Hatta biri parmağını arkadaşımızın gözüne sokmaya çalışıyordu! “Ne yapacaksın kardeşim, adamın gözün mü oyacaksın, sakat mı bırakacaksın, öldürecek misin?”

Her türlü şiddete karşı olan bizler maalesef “lütfen arkadaşımızın gözünü oymayın” diye ricada bulunarak “medeni” bir şekilde sorunu çözemedik. Kavga çıkmasını engelleyemedik. Özsavunma hakkımızı kullandık. Yumruklar konuştu. Adamlara gerekli cevap verildi. Tura 28 aylık çocuğuyla katılan Sinem şoka girdi. Bir taraftan güvenliğini sağlamak için çocuğunu eşine bırakırken bir taraftan da kavgayı durdurmaya çalıştı. Bağrış çağrışlar bir birine karıştı. Etraftan gelenler de oldu. Adamlar “anamıza küfrettiler” diyerek kendilerini haklı çıkarmaya çalıştılar. Ancak kesinlikle kendilerine hiçbir şekilde küfür edilmemiştir. Gelenlerin de müdahalesiyle nihayet ortalık biraz duruldu. Hemen polisi aradık. Adamları da orada tutmaya çalıştık ancak tehditler savurmayı da ihmal etmeyerek arabalarına binip kaçtılar. Plakalarını aldık ve polise bildirdik. Polisler gelmeden de olay yerinden ayrılmadık. Çünkü daha kalabalık bir şekilde yeniden önümüzü kesebilirlerdi. Nihayet ekip geldi ve onların korumasında yola çıkarak karakola gidebildik. Şikayet dilekçesi yazıldı. Arkadaşımıza hastaneden darp raporu alındı. Kaşı yarılmış ve dirseği kırılmıştı. Bazı arkadaşlarımız da hafif sıyrıklarla olayı atlatmışlardı.

Önemli bir ayrıntı da şuydu: Adamlar da darp raporu alıp karakolu gitmişler ve bizden şikayetçi olmuşlar. Zamanında polise başvurmasaydık direk suçlu pozisyonuna düşebilirdik. Hak aramanın ne kadar önemli olduğunu bir kez daha gördük. Olay şimdi yargıya intikal edecek. Eminiz adalet yerini bulacaktır!

Çok daha kötüsü olabilirdi. Her şey anlık gelişti. Turda erkek gücüne karşı koyamayacak kadınlar da vardı. O demir darbeleri onlardan birine de inebilirdi. 28 aylık bir çocuk vardı. Kavganın ortasında kalabilirdi. Daha ağır yaralanmalar hatta sakatlanmalar vuku bulabilirdi.
Peki suçumuz neydi?

Sadece o saate o yolda bulunmak! Öyle bir noktaya gelmişiz ki siz ne kadar şiddete karşı olsanız da beladan uzak dursanız da o gelip sizi bulabiliyor. İnsanlar deli gömleğini giymiş etrafımızda dolaşıyorlar. Magandalar her yerde. Neler yapabiliriz, kendimizi nasıl koruyabiliriz bunlar artık gündemimizin en önemli maddelerinden. Sizlerle paylaşmak istedik. Çünkü aynı suçu siz de işliyorsunuz. Bu ülkede hatta bu şehirde sokağa çıkıyorsunuz. Bu da yetmezmiş gibi bir de bisikletle çıkıyorsunuz!

Magandalar nasil her yerdeyse, biz de her yerde olacağız. Sokaklari, sehirleri bu vandallara teslim etmeyeceğiz.

İsyan, devrim, bisiklet!

@KullanıcıAyı Çok geçmiş olsun, forumda bu olayın dikkat çekmemesinin nedeni muhtemelen konu başlığı diye düşünüyorum zira yaşadıklarınız kabus gibi, gerçekten bu tür bir barbarlığa maruz kalmanız korkunç. 28 aylık bir çocuğun olduğu bir grup insanlıktan nasibini almamış yaratıklarla nasıl böyle bir durumda kalabilir inanamıyorum gerçekten. İçlerinde 1 tane bile en azından vicdanı olan -akıldan/mantıktan/sağduyudan vazgeçtik zaten artık- biri çıkmaz mı? Bu karanlıktan nasıl, ne zaman kurtulacağız bilinmez, sabır diliyorum hepimize!

Şiddete karşıyız elbet ama böylesinin kafasını yararcasına dövmedikçe akıllanmazlar. Nefes alması zarar bunların.

#Tapatalk

Grupta da yazdim buraya da yazayim. Sehir hayati beni gunden gune vahsilestiriyor ve boyle sigirlara karsi tahammul esigim gitgide torpuleniyor. Yine iyi sabretmissiniz. Bu insanlarla mucadele etmenin yolu ne yazik ki diyalog falan degil: siddetse siddet, kavgaysa kavga. Kimseye merhamet borcumuz yok.

@KullanıcıAyı cok gecmis olsun,keske kameraya alsaydiniz,grupta illaki birinde aksiyon kamerasi vardir aslinda,bu sekilde hakliliginizi daha rahat kanitlayabilirsiniz.Umarim adalet yerini bulur

Büyük geçmiş olsun, maalesef güzel ülkemizde insanlar genel bir cinnet hali yaşıyor. Bu kadar öfke, bu kadar kin ve saldırganlığı anlamak gerçekten imkansız.

Çok sabırlı davranmışsınız.
Ben sizin kadar sabırlı değilim. Dün akşam trafikte bisikletimle ilerlerken beni sıkıştırıp ardından sözlü tacizde bulundular. Aracın içindeki 4 adet genç arkadaştan sağ, ön tarafta oturanı camdan dışarı almak zorunda kaldım.
Bazıları bundan anlıyor maalesef.

@KullanıcıAyı kamera kaydı yokmu?

Geçmiş olsun.Buyuk travma bu .Bu tur haberler artıyor sürekli.Insanimiz nasıl bir hal alıyor neden bu hale geldi anlamıyorum. Hak aramak çok pahalı ve karmaşık. Polis deseniz hafife alıp takmiyorlar gibime geliyor bu tür meseleleri.Herkesin polisi kendisi olup herkese saygı ve sevgi gosterilmesi gerek.Bu şuur nasıl verilecek hiçbir fikrim de yok.Sadece üzülüyorum

Şiddete kesinlikle çok daha büyük şiddetle cevap verilmelidir.

Geçmiş olsun hocam. Havasından mıdır suyundan mıdır anlamadım bu memleket hep maganda yetiştiriyor...

Ben de geçmiş olsun diyeyim. Maalesef hemen her bisikletçi arkadaş bu tür taciz olaylarından muzdarip.

Ev-iş arasında ulaşımımı katlanır bisikletimle sağlıyorum. Kendime çizdiğim rotanın %90'ı araç trafiğinden izole. Buna rağmen, o %10'luk bölümde şimdiye kadar 10'dan fazla taciz, araçla sıkıştırma durumlarına maruz kaldım. Yolun en sağından kendi halimde sakin sakin bisiklet sürmeme rağmen ve bu kadar kısa mesafede bile böyle olaylarla karşılaşıyorsam, İstanbul, Ankara gibi şehirlerde yaşayan arkadaşların halini düşünemiyorum bile.

Çok geçmiş olsun öncelikle.

Son yıllarda bu tip saygısızlık, şiddete eğilim, sonunu düşünmeden hareket etme çok fazla arttı.
Sokaklar her an insan öldürmeye hazır potansiyel katillerle doldu.
Ülkede adaletin olmaması ya da hak arayan insanın karşılaştığı zorluklar da bu tip vahşete meyilli insanların adeta ekmeğine yağ sürüyor.

Sokağa çıktığım her an, bisikletle olsun olmasın; otomobilde de olsam, sokakta yürürken de, fark etmiyor; aklımın bir yerinde başıma iş gelebileceği korkusunu taşıyorum. Eskiden böyle değildi. Yolda bir anda şiddet görebilirsin, kendimi savunayım derken başını belaya sokabilirsin. Her şey öyle pamuk ipliğine bağlı ki artık.
Neden ve nasıl böyle olduk bilmiyorum.
Derdimiz ne onu da bilmiyorum.

Geçmiş olsun... Ben artık tek çözümün silah taşımak olduğunu düşünüyorum.
Bu "insanlar" saygıdan ve medeniyetten anlamazlar. Hatta saygılı bir şekilde yaklaşırsanız daha da çirkinleşirler. Oradaki amaçları bahsi geçen arkadaşı öldüresiye dövmekti muhtemelen. Öldürmek yani. Demir çubuklarla niye gelinir ki yoksa?

O yüzden iyisi mi silahlanalım biz. Çok ciddiyim bu konuda. Yeter yahu...

@Ahmetgitar
Ben biliyorum hocam. Cehaletin ve geriliğin yüceltildiği bir toplumdan başka ne beklenebilir ki?
Bildiğiniz üzre son yıllarda eğitim alanında da bu bilinçli cahil ve geri bırakma anlayışı hakim. Gün geçtikçe daha da kötüye gittiğimiz ve gideceğimiz aşikar. Zira görünen köy kılavuz istemez.

Nasıl her gün bombalara, şehitlere, yolsuzluklara, hırsızlıklara, ayrıştırmalara alıştırılıyorsak, şiddete de aynı şekilde toplumumuz alıştırılmak isteniyor. Bunun istenmesinin nedeni biz yok edemiyorsak onlar kendilerini yok etsin şeklidir. Eğitim, sağlık, hukuk, vergilendirme gibi düzenler bozularak işte bu ortam uzun yıllardır uğraşılarak ülkemizi bu hale getirmiştir.

İnsanlar çalışmaktan usanmıştır. Çünkü hakkını alamamaktadırlar. Vergileri çok yüksektir refah düzeyleri düşüktür hep stres durumunda yaşamaya alıştırılmışlardır. Eğitilmemiştir halkımız düşünme yetisi geliştirilmemiştir ki bu sonuçlar doğsun. Sağlık sistemi oyuncak olmuştur ki herkes neşter parası alıp yontabilsin vergilerimizi. E son olarak da hukuk devri bittiğine göre buyrun size ŞİDDET!

Ülkenin sonu iyi değil. Geçmiş olsun dicem geçmicek. Kıssasa kıssas diyecem onu da içim el vermez. Ama artık bi yerde baş kaldırmak gerekir. Bu kadar uyuyan bir halk yok olmaya malesef ki mahkumdur.

Çok geçmiş olsun.

Nasıl her gün bombalara, şehitlere, yolsuzluklara, hırsızlıklara, ayrıştırmalara alıştırılıyorsak, şiddete de aynı şekilde toplumumuz alıştırılmak isteniyor. Bunun istenmesinin nedeni biz yok edemiyorsak onlar kendilerini yok etsin şeklidir. Eğitim, sağlık, hukuk, vergilendirme gibi düzenler bozularak işte bu ortam uzun yıllardır uğraşılarak ülkemizi bu hale getirmiştir.

İnsanlar çalışmaktan usanmıştır. Çünkü hakkını alamamaktadırlar. Vergileri çok yüksektir refah düzeyleri düşüktür hep stres durumunda yaşamaya alıştırılmışlardır. Eğitilmemiştir halkımız düşünme yetisi geliştirilmemiştir ki bu sonuçlar doğsun. Sağlık sistemi oyuncak olmuştur ki herkes neşter parası alıp yontabilsin vergilerimizi. E son olarak da hukuk devri bittiğine göre buyrun size ŞİDDET!


@sargonnas

çarpıcı sonuçlar ne yazıkki doğru,ben ümitliyim,yeni nesiller ileriye dönük olarak hamle yapacaklardır,

@KullanıcıAyı

geçmiş olsun..

Öncelikle geçmiş olsun...

Bu olay bisikletsizin bisikletliye tahammülsüzlüğü değildir. Bu olay insanların hakkı olduğunu düşündükleri şeyleri koruma mücadelesi de değildir. Bu olay bir çözüm sürecinin elçisi yada sözcüsü de değildir. Çözüm de değildir. Bu olay geri kalmışlık yada ileri gitmişlik de değildir. Aynı toplumun fertleriyiz netekim. Zira açılan davada adını adresini öğreneceğiniz adamın evinin önünde demirle bekleyip kafasını parçalayacak değilsiniz-değiliz. Aynı şehirde aynı mahallede büyüdüğünüz diğer adamın/kadının toplumsal anlamda bu başkalığına anlam vermek pekte kolay değil. Bu olay entellektüel anlamda olgun yada ham birey olmakla da ilintili değil kanımca. Profösörlerin eşlerine şiddet uygulayabildikleri avukatların cinayet işleyebildiği, doktorların hastalarına tecavüz edebildikleri bir toplumdan hatta dünyadan söz ediyoruz.
Ruhlarımızı yıkasakta çıkmayacak katranlı bir mutsuzluk peydahlamışız çevremizdeki hayatlardan. Kah diğer adam/kadınların mutluluğu mutsuz ediyor bizi kah bir önceki gece çok güçlü takımımızı yenen güçsüz takımın son dakikada attığı o gol. Yada belki o meşhur çocukluğumuz. Diyor ki zat-ı muhterem, "Hepimiz çocukluğumuzun çocuğuyuz." Yeterince sevilmemişiz belki, korunmamışız kötü addedilenden. Belki her gece tacize uğruyordu çocukluğumuz, belki sessiz karanlıklarda tenimize değen kızgın ütünün çıkardığı o sesti yalnızlığımız. Anlasak çözer miyiz? Demiriyle köşede bekleyen silüetin yumruklanmış çocukluğunun korkusunu tanır mıyız? O bataklığına ilaç olmak ister miyiz? Olmalı mıyız? O silüetin öfkesindeki geçmişine dönük hesaplaşmanın nesnesi olduğumuzda ne olacak peki? Belki bizde mutsuzuz... Belki bizim çocukluğumuzdu sakat bırakılan. Ne olurdu o zaman? Boğazını kessek geçer belki korkumuz. Üstelik hepsinin değil. En saldırganı en irisi kimse onun. Yada o demirin bir ucunu ateşte kızgınlaştırıp, kızgın olmayan ucunu hediye edelim söz konusu şahsın mabadına. Neden kızgın olmayan taraf diye soran efendiler olur belki; tutup çıkaramasın diye...

Toplumsal psikopatlığımızdan soyunsak keşke. Mutsuzluk krizlerimize bir merhem bulsak. Mümkünse...

Not: "Ben, daima nefret edilmeye değerdir"

Sevgiler.

Çok üzüldüm geçmiş olsun, şiddet yanlısı değilim ama bu tür adamların anladıkları şey şiddet. Dişe diş, göze göz.

Çok üzüldüm geçmiş olsun, şiddet yanlısı değilim ama bu tür adamların anladıkları şey şiddet. Dişe diş, göze göz. memleket ne hale gelmiş