Ricochet
Daimi Üye
- Kayıt
- 4 Şubat 2023
- Mesaj
- 341
- Tepki
- 1.109
- Yaş
- 36
- Şehir
- Adana
- İsim
- A.SÜVARİOĞLU
- Başlangıç
- 1988—89
- Bisiklet
- Giant
- Bisiklet türü
- Yol bisikleti
Bakü
12 Ocak 2022 ; bir kaç gündür ailem ile Bakü’deyim ve artık o çok istediğim bisiklet turu için zamanım var artık. Zaten otele ilk gittiğim gün otelin yanındaki bisiklet kiralama noktasını kafama kazımıştım. Uygulamalarını bilmediğim için bir gün önce uğrayıp kaçta açılacağı ile ilgili bilgi almak istedim ama böyle mekanlarda sanırım hayat biraz daha geç başlıyor. Keza sabah saat 10 gibi açarız sözleri bana güven vermemişti ki sağolsunlar yanıltmadılar.
10:00 gibi kapıdayım! Sıfır ses.
10:15 gelen giden yok...
10:30 açmazsanız açmayın be!!!
Hemen otel çevresindeki esnafa danışıyorum zaten biribimizi rahat anlıyoruz, biraz türkçe biraz da el kol işareti ile yeni bir yer tarif ediyorlar, çok değil 10 dakikaya buluyorum orayı da. Düzayak olan dükkana giriyorum, buyur ediyolar çok da ilgili insanlar sağolsunlar. Ne tarz bir bisiklet istediğimi soruyolar; seçeneklerim ne diyorum ve genç arkadaşın peşinden mahzen tarzı bir yere inip bir iki farklı versiyon arasından bir bisiklet seçiyorum ve kimlik karşılığı kayıt işlemleri, ödeme, dikkat et temennileri arasında atlıyorum bisikletime. Bilgi vermeden geçmeyeyim bisikleti saatlik ya da günlük kiralayabiliyorsunuz, fiyatlar makul, kiralayan insanlar da süre konusunda çok katı değiller. Mtb bisikletim ve 2 saat zamanım var ama zaman konusunda telaşlı değilim uzarsa güzel gidiyor demektir.
Bir kaç gündür Bakü’de olmanın ve yön duyguma olan güvenim ile kafamda bir rota ile düşüyorum yola. Bakü’de trafik kuralları net. Araçlar ve yayalar kurallara gayet uyumlu, bu insana trafikte güven veriyor. Hava çok soğuk, montum ve beremi giymiş halde müziksiz dalıyorum trafiğe. Eski şehrin içlerinde sürmeye başlıyorum. Caddeler oldukça geniş ve güzel. Rus mimari esintili binaların arasında hem pür dikkat hem de oldukça keyifli bir şekilde pedallıyorum. Çok bisikletli yok açıkçası ama dediğim gibi katı trafik kuralları insanları eğitmiş, bu çok açık. Ne tek bir korna ne tek bir sıkıştırılma olmadan yavaş yavaş, seyrede seyrede sahile doğru iniyorum. Tek yön zaten burada çoğu cadde ve kavşaklar da tek yöne dönmeye elverişli. Yol beni ılık ılık sahilin yanındaki en büyük caddeye çıkarıyor. Dedim ya kafamda bir rota var kabaca. Şehri arkama alıp sola doğru yöneliyorum o büyük caddede.
En sağ şeritten mtb hızında bakınıyorum şehrin silüetine, “zengin” Bakü’ nün yüksek binaları önümde beliriyor bir bir. Oteller, konferans salonları vs. aralarından sıyrılıp ilerliyorum cadde üzerinde. Sahil şeridinde yol boyunca uzanan yürüyüş alanları ve parkları barındıran geniş yaya yolu sağımda, şehir solumda ilerliyorum. Şehrin yapı boyu azalıyor bir yandan soğuk iyice artarken.
Haritamı kontrol ediyorum; sola uzun bir dönüş ve banliyö evleri başlıyor gibi bir kaç km sonra. Buradan dön artık derken kendime; sağımda gerçekten entresan bir park beliriyor. İnsan bu kadar modern bir şehrin ortasında tank ,uçaksavar, unimog,top çeker ve diğer savaş araçlarını görünce bir ürperip şaşırıyor açıkçası. Yanaşıyorum hemen; Ermenistan ile yakın zamanda yapılan savaşta ele geçirilen araçlar olduğunu, bir savaş ganimetleri açık hava müzesi tarzında bir parka baktığımı anlatan bir tabela okuyorum. Hala ürkütücü!
Parkın etrafından tornistan edip Hazar denizi kıyısındaki o uzunca yürüyüş alanına atıyorum kendimi, deniz biraz ürpertimi alıyor ama ciddi de esiyor hani. Balık tutmak için yapıldığını düşündüğüm dik dalgakıranların birinde deniz seyretme molası veriyorum. Tenha buralar hatta komple bu uzun yürüyüş alanı tenha. 5 km kadar uzunluğu en az 500 m genişliği olan bir alan bu. Ama insan sayısı parmakla sayılır özellikle uç noktalarında.
Hadi diyorum; devam! Birazda Hazar’ı seyderek süreyim. Kalın tekerlerime de güverenek atlaya zıplaya ileriyorum kaldırımlardan taşların üstünden. Mottom belli “düşük sürat yüksek seyir zevki” . Derken solumda denizin içinde bir yapı beni hayrete uğratıyor. Bir petrol sondaj platformu! Dünya gözü ile göreceğim hiç aklıma gelmezdi hemde kıyıya bu kadar yakın bir tanesini. Şaşkınlık içinde yeniden şehrin kalbine doğru ilerliyorum deniz kıyısından. Parklar, cafeler, insanlar artıyor ortam hareketleniyor. Yüksek binaları bu sefer tersten görüyorum ve caddeye indiğim noktayı da geçtikten hemen bir kaç dakika sonra bir görevli bağırıyor ardımdan. Ne olmuş olabilir diye afallıyorum. Duruyorum. Koşarak geliyor ve diyor ki YASSAK HEMŞERİM! Ne olabilir ki yasak diye bir düşünüyorum, yok. Aklıma da bişey gelmiyor , ne yasak acaba diye soruyorum; parkta sürmek diyor. O kadar haklı ki. Bakıyorum tek bisikletli benim, ya kimse benim kadar akıllı değil bu kadar güzel bir manzara da sürsün ya da arkadaş cidden haklı. Özür dilerim diyorum bilmiyordum. O’ da özür dilerim diyor rahatsız etmek istemezdim, el sıkışıyoruz ben caddeye geri dönüyorum.
Aklımda tek bir yer kaldı burada bisikletle gitmek istediğim. Şehitlik! Askerlerimizinde yatıyor olduğu Türk şehitliği şehrin tepelerinde Bakü’nün sembol binası Flame Towers’ın hemen yanıbaşında. Ama dediğim gibi cidden tepe de şehir ayaklar altına alan bir yükseklikte. Ama planım hazır dün sahilin diğer ucundan bindiğim teleferik ile çıkacağım hemde tam da şehitliğin ortasına, sonra oradan kendimi aşağıya salarım zaten.
Bence dünya da daha büyüğü olmayan o devasa halı müzesinin yanından ilerliyorum, karşıdan karşıya geç işte teleferik önümde. Kucaklıyorum bisikletimi basamakları aşıp kapısına geliyorum ama nedense herkes bana bakıyor. Kapıda dünkü yaşlı amca; nereye diyor? Yukarı diyorum, yasak diyor. Haydaaaaaaaa! diyorum bisiklete de bilet alayım diyorum oralı olmuyor. Ben mi ilkim daha önce kimse bunu talep etmedi mi diyorum, etti ama onlara da yok dedik diyor. Ne desem yok diyor. Sinirlenip ayrılıyorum söylenerek.
Ben bu yokuşu bu bisiklet ile çıkarım arkadaş...
Bacağa kuvvet saldırıyorum yokuşlara. Hanların, camilerin, kiliselerin, muhteşem tarihi yapıların arasından, çok güzel ara sokaklardan geçiyorum. İyi ki teleferiğe binememişim diyorum kendime yüzümde gülümseme ile yoksa şehrin buralarını hiç göremeyecektim. Ve karşıma Flame Towers çıkıyor sonunda. Gerçekten güzel bir sembol şehir için, özellikle de geceleri.
Hemen şehitliğin yanına kadar gidip buradan eşsiz manzarayı izliyorum ve geniş caddeye kırıyorum gidonumu. Yokuş aşağıya kurallar ne izin verdi ise yapıştırıyorum. Takdir edersiniz ki hiçbir yokuşu inmek o kadar da uzun sürmüyor maalesef. Şehrin en havalı en sükseli caddelerinde sürüyorum son dakikalarımı keyifle.
İşte karşıda otelim, 2 dakikaya bisikletçideyim. Azcık geç kalmışım belirlediğim süreden. Para teklif ediyorum gülüyorlar, bisikleti kontrol edin diyorum çay iç diyorlar, çok güzel insanlar bunlar. Kimliğimi alıp teşekkür ederek ayrılıyorum, bu güzel yerden. 10 dakika yürüyeceğim otele, yüzümde gülümseme kalbimde mutluluk ile.
12 Ocak 2022 ; bir kaç gündür ailem ile Bakü’deyim ve artık o çok istediğim bisiklet turu için zamanım var artık. Zaten otele ilk gittiğim gün otelin yanındaki bisiklet kiralama noktasını kafama kazımıştım. Uygulamalarını bilmediğim için bir gün önce uğrayıp kaçta açılacağı ile ilgili bilgi almak istedim ama böyle mekanlarda sanırım hayat biraz daha geç başlıyor. Keza sabah saat 10 gibi açarız sözleri bana güven vermemişti ki sağolsunlar yanıltmadılar.
10:00 gibi kapıdayım! Sıfır ses.
10:15 gelen giden yok...
10:30 açmazsanız açmayın be!!!
Hemen otel çevresindeki esnafa danışıyorum zaten biribimizi rahat anlıyoruz, biraz türkçe biraz da el kol işareti ile yeni bir yer tarif ediyorlar, çok değil 10 dakikaya buluyorum orayı da. Düzayak olan dükkana giriyorum, buyur ediyolar çok da ilgili insanlar sağolsunlar. Ne tarz bir bisiklet istediğimi soruyolar; seçeneklerim ne diyorum ve genç arkadaşın peşinden mahzen tarzı bir yere inip bir iki farklı versiyon arasından bir bisiklet seçiyorum ve kimlik karşılığı kayıt işlemleri, ödeme, dikkat et temennileri arasında atlıyorum bisikletime. Bilgi vermeden geçmeyeyim bisikleti saatlik ya da günlük kiralayabiliyorsunuz, fiyatlar makul, kiralayan insanlar da süre konusunda çok katı değiller. Mtb bisikletim ve 2 saat zamanım var ama zaman konusunda telaşlı değilim uzarsa güzel gidiyor demektir.
Bir kaç gündür Bakü’de olmanın ve yön duyguma olan güvenim ile kafamda bir rota ile düşüyorum yola. Bakü’de trafik kuralları net. Araçlar ve yayalar kurallara gayet uyumlu, bu insana trafikte güven veriyor. Hava çok soğuk, montum ve beremi giymiş halde müziksiz dalıyorum trafiğe. Eski şehrin içlerinde sürmeye başlıyorum. Caddeler oldukça geniş ve güzel. Rus mimari esintili binaların arasında hem pür dikkat hem de oldukça keyifli bir şekilde pedallıyorum. Çok bisikletli yok açıkçası ama dediğim gibi katı trafik kuralları insanları eğitmiş, bu çok açık. Ne tek bir korna ne tek bir sıkıştırılma olmadan yavaş yavaş, seyrede seyrede sahile doğru iniyorum. Tek yön zaten burada çoğu cadde ve kavşaklar da tek yöne dönmeye elverişli. Yol beni ılık ılık sahilin yanındaki en büyük caddeye çıkarıyor. Dedim ya kafamda bir rota var kabaca. Şehri arkama alıp sola doğru yöneliyorum o büyük caddede.
En sağ şeritten mtb hızında bakınıyorum şehrin silüetine, “zengin” Bakü’ nün yüksek binaları önümde beliriyor bir bir. Oteller, konferans salonları vs. aralarından sıyrılıp ilerliyorum cadde üzerinde. Sahil şeridinde yol boyunca uzanan yürüyüş alanları ve parkları barındıran geniş yaya yolu sağımda, şehir solumda ilerliyorum. Şehrin yapı boyu azalıyor bir yandan soğuk iyice artarken.
Haritamı kontrol ediyorum; sola uzun bir dönüş ve banliyö evleri başlıyor gibi bir kaç km sonra. Buradan dön artık derken kendime; sağımda gerçekten entresan bir park beliriyor. İnsan bu kadar modern bir şehrin ortasında tank ,uçaksavar, unimog,top çeker ve diğer savaş araçlarını görünce bir ürperip şaşırıyor açıkçası. Yanaşıyorum hemen; Ermenistan ile yakın zamanda yapılan savaşta ele geçirilen araçlar olduğunu, bir savaş ganimetleri açık hava müzesi tarzında bir parka baktığımı anlatan bir tabela okuyorum. Hala ürkütücü!
Parkın etrafından tornistan edip Hazar denizi kıyısındaki o uzunca yürüyüş alanına atıyorum kendimi, deniz biraz ürpertimi alıyor ama ciddi de esiyor hani. Balık tutmak için yapıldığını düşündüğüm dik dalgakıranların birinde deniz seyretme molası veriyorum. Tenha buralar hatta komple bu uzun yürüyüş alanı tenha. 5 km kadar uzunluğu en az 500 m genişliği olan bir alan bu. Ama insan sayısı parmakla sayılır özellikle uç noktalarında.
Hadi diyorum; devam! Birazda Hazar’ı seyderek süreyim. Kalın tekerlerime de güverenek atlaya zıplaya ileriyorum kaldırımlardan taşların üstünden. Mottom belli “düşük sürat yüksek seyir zevki” . Derken solumda denizin içinde bir yapı beni hayrete uğratıyor. Bir petrol sondaj platformu! Dünya gözü ile göreceğim hiç aklıma gelmezdi hemde kıyıya bu kadar yakın bir tanesini. Şaşkınlık içinde yeniden şehrin kalbine doğru ilerliyorum deniz kıyısından. Parklar, cafeler, insanlar artıyor ortam hareketleniyor. Yüksek binaları bu sefer tersten görüyorum ve caddeye indiğim noktayı da geçtikten hemen bir kaç dakika sonra bir görevli bağırıyor ardımdan. Ne olmuş olabilir diye afallıyorum. Duruyorum. Koşarak geliyor ve diyor ki YASSAK HEMŞERİM! Ne olabilir ki yasak diye bir düşünüyorum, yok. Aklıma da bişey gelmiyor , ne yasak acaba diye soruyorum; parkta sürmek diyor. O kadar haklı ki. Bakıyorum tek bisikletli benim, ya kimse benim kadar akıllı değil bu kadar güzel bir manzara da sürsün ya da arkadaş cidden haklı. Özür dilerim diyorum bilmiyordum. O’ da özür dilerim diyor rahatsız etmek istemezdim, el sıkışıyoruz ben caddeye geri dönüyorum.
Aklımda tek bir yer kaldı burada bisikletle gitmek istediğim. Şehitlik! Askerlerimizinde yatıyor olduğu Türk şehitliği şehrin tepelerinde Bakü’nün sembol binası Flame Towers’ın hemen yanıbaşında. Ama dediğim gibi cidden tepe de şehir ayaklar altına alan bir yükseklikte. Ama planım hazır dün sahilin diğer ucundan bindiğim teleferik ile çıkacağım hemde tam da şehitliğin ortasına, sonra oradan kendimi aşağıya salarım zaten.
Bence dünya da daha büyüğü olmayan o devasa halı müzesinin yanından ilerliyorum, karşıdan karşıya geç işte teleferik önümde. Kucaklıyorum bisikletimi basamakları aşıp kapısına geliyorum ama nedense herkes bana bakıyor. Kapıda dünkü yaşlı amca; nereye diyor? Yukarı diyorum, yasak diyor. Haydaaaaaaaa! diyorum bisiklete de bilet alayım diyorum oralı olmuyor. Ben mi ilkim daha önce kimse bunu talep etmedi mi diyorum, etti ama onlara da yok dedik diyor. Ne desem yok diyor. Sinirlenip ayrılıyorum söylenerek.
Ben bu yokuşu bu bisiklet ile çıkarım arkadaş...
Bacağa kuvvet saldırıyorum yokuşlara. Hanların, camilerin, kiliselerin, muhteşem tarihi yapıların arasından, çok güzel ara sokaklardan geçiyorum. İyi ki teleferiğe binememişim diyorum kendime yüzümde gülümseme ile yoksa şehrin buralarını hiç göremeyecektim. Ve karşıma Flame Towers çıkıyor sonunda. Gerçekten güzel bir sembol şehir için, özellikle de geceleri.
Hemen şehitliğin yanına kadar gidip buradan eşsiz manzarayı izliyorum ve geniş caddeye kırıyorum gidonumu. Yokuş aşağıya kurallar ne izin verdi ise yapıştırıyorum. Takdir edersiniz ki hiçbir yokuşu inmek o kadar da uzun sürmüyor maalesef. Şehrin en havalı en sükseli caddelerinde sürüyorum son dakikalarımı keyifle.
İşte karşıda otelim, 2 dakikaya bisikletçideyim. Azcık geç kalmışım belirlediğim süreden. Para teklif ediyorum gülüyorlar, bisikleti kontrol edin diyorum çay iç diyorlar, çok güzel insanlar bunlar. Kimliğimi alıp teşekkür ederek ayrılıyorum, bu güzel yerden. 10 dakika yürüyeceğim otele, yüzümde gülümseme kalbimde mutluluk ile.
